Ταπεινά σχολιάζω το πρόσφατο άρθρο του Θεόδωρου Νικολοβγένη με τίτλο, «Οι ξεκάθαρες δηλώσεις Ερντογάν-Τατάρ και οι Ελληνικές ευκαιρίες», που δημοσιεύτηκε στο Άμυνα & Γεωστρατηγική το οποίο θεωρώ εξαιρετικό κομμάτι ιστορικής και γεωπολιτικής ανάλυσης με γεγονότα-ορόσημο για τον Ελληνισμό και τον εις βάρος του Τουρκικό επεκτατισμό και όχι μόνο. Άρθρο που πρέπει να διαβαστεί, (αν είναι δυνατόν) με κριτική σκέψη και χωρίς κομματικές και ιδεολογικές «αυταπάτες».
Διαβάζοντας την ανάλυση και επισημάνσεις του συγγραφέα, τούτος ο λόγος τούτος του Θουκιδίδη γυρόφερνε στο μυαλό μου, «Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμοτέροις ούσιν.» [Δεν κατηγορώ αυτούς που ασκούν την εξουσία, αλλά αυτούς που είναι πρόθυμοι να υπακούσουν]
Διπλωματικές «ήττες», λοιπόν, τα περισσότερα γεγονότα-ορόσημο που διατύπωσε ο κ. Νικολοβγένης, τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου. Ελλάδα δε και Κύπρος φαίνονται να συνεχίζουν να εξαπατούν εαυτό, εσαεί ποντάροντας σε ξένους «εταίρους» και «συμμάχους» που πολλαπλώς απέδειξαν ότι μόνο λόγια είναι – «μεροληπτώντας πάντοτε υπέρ Τουρκίας».
Σκεφτείτε αν θέλετε λίγο μαζί μου,
1. Ακόμη και όταν ο Τούρκος ξεκάθαρα και κατάμουτρα ξεστομίζει, «θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε την γαλάζια πατρίδα και την πατρίδα των αιθέρων μας», ανώτατα μέλη των πολιτικών ηγεσιών Ελλάδας και Κύπρου, απλά χασκογελούν και συνεχίζουν να τείνουν προς αυτόν χείρα φιλίας. Χειρότερο (και μειοδοτικό), πάντα σχεδόν χασκογελόντας, προσπαθούν να πείσουν τον Έλληνα ότι όλα είναι υπό έλεγχο.
«In cauda venenum»
[Στην ουρά είναι το δηλητήριο]
2. Ακόμη και όταν η Τουρκία είναι με τη πλάτη στον τοίχο, επί γονάτων και εκτεθειμένη, Αθήνα και Λευκωσία αψυχολόγητα της κάνουν πλάτες, παράλληλα και στον εις βάρος των Τουρκικό επεκτατισμό. Επιπρόσθετα και ποικιλοτρόπως άμεσα τον επιχορηγούν. Το βέτο για Αθήνα και Λευκωσία είτε στο ΝΑΤΟ ή στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν «υφίσταται» ως δικαίωμα.
«Οι καιροί ου μενετοί.»
[Οι καιροί (οι ευκαιρίες) δεν περιμένουν]
3. Ελλάδα δε και Κύπρος, οι κυβερνήσεις των, δεν φαίνεται να έχουν ακόμη αντιληφθεί ότι το μέλλον τους είναι κοινό – ειδικά η Ελλάδα. Η κάθε μια το βιολί της. Πολλές δε φορές στα παρασκήνια κονταροχτυπιούνται, ενώ για το θεαθήναι υποκρίνονται πως όλα είναι ρόδινα.
«Ελεύθερον διατελεί και βέλτιστα πολιτευόμενον και δυνάμενον άρχειν πάντων, μιας τυγχάνον πολιτείας.»
[Το ελληνικό γένος ζει ελεύθερα και διοικείται άριστα και θα μπορούσε να κυριαρχήσει, αν ήταν πολιτικά ενωμένο]
4. Η Ελλάδα (δεν αναφέρομαι στον Ελλαδίτη), ειδικά από το 1996 και εντεύθεν ξέχασε γιατί (όχι ότι) είναι της Κύπρου εγγυήτρια δύναμη. Σε πλήρη «αφασία» έχει επίσης ξεγράψει και την ΑΟΖ του Ελληνισμού, την ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου, ανίκανη να αντιληφθεί την γεωπολιτική και οικονομική της σημασία. Μια ΑΟΖ που στην κυριολεξία θα «έλεγχε» την μισή Μεσόγειο και μια από τις κυριότερες αρτηρίες εμπορίου παγκόσμια.
«Εσμέν Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί.»
[Είμαστε Έλληνες το γένος, το μαρτυρεί η γλώσσα μας και της πατρίδας μας η παιδεία]
5. Πιστεύουν δεν κάποιοι εν Αθήνα (όπως έγινε και στις Πρέσπες) πως αν ξεμπερδέψουν με το Κυπριακό ή το Αιγαίο θα ξεμπερδέψουν από τον Τούρκο. Η εν Κύπρω «ομοϊδεάτες» των, θιασώτες των ΜΟΕ χωρίς αντίκρισμα και του εκτρώματος της ΔΔΟ, τα ίδια και παρόμοια. Είναι μεταξύ άλλων και της άποψης πως αν με την υπογραφή μας εξασφαλίσει ο Τούρκος καθεστωτική ισότητα (προσέξτε του 18% με του 82%) θα αλλάξει τακτική και θα σεβαστεί τότε διεθνείς συνθήκες και Νόμο Δικαίου. Οι δε πλείστοι των πολιτών Ελλάδας και Κύπρου (όπως ακριβώς και οι ηγέτες του) ασχολούνται με την μικροκομματική ή δεν ασχολούνται καθόλου.
«Mundus vult decipi, ergo decipiatur.»
[Ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, άσ’ τον λοιπόν να εξαπατηθεί]
6. Τα προσωπικά, μικροπολιτικά και κομματικά συμφέροντα των πολιτικών ηγεσιών (όχι μόνο των κυβερνώντων) των δύο χωρών του Ελληνισμού όμως δεν τους «επιτρέπουν» ούτε και έστω μια βασική κοινή πολιτική να χαράξουν. Η διπλωματία και αυτή καθυποταγμένη στον κομματισμό. Όπως και το εθνικό συμφέρον. Και τα δύο, διπλωματία και εθνικό συμφέρον, αναπροσαρμόζονται ανάλογα με τις απαιτήσεις του Τούρκου και των ξένων. Οι πολίτες συνυπεύθυνοι και συνένοχοι.
«Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν.»
[Το ήθος όλης της πολιτείας είναι το ίδιο μ’ αυτό εκείνων που την κυβερνούν]
Προ δεκαετίας περίπου σε κάποιο συνέδριο είχα αναλύσει γιατί ως Ελληνισμός «πάσχουμε». Ένας από τους κύριους λόγους που «πάσχουμε» και παραπαίουμε είναι γιατί ξεγράψαμε την σημασία της «κριτική σκέψης». Τη ξεγράψαμε γιατί δεν βολεύει. Μαζί και την «αρετή».
Η «αρετή» εμπεριέχει σοφία, που πρέπει να υποστηρίζεται από στρατηγική, κατάλληλη δομή, δομή που με την σειρά της πρέπει να συμπεριλαμβάνει συνεχή έγκυρη πληροφόρηση, ανάλογη ανάλυση, αξιολόγηση και πράξη. Συνεργασίες, συνασπισμούς, ευελιξία, δράση, αντίδραση. Και όλα αυτά να στηρίζονται από τους ανάλογους επιτελικούς κρατικούς θεσμούς. Πάντοτε με σεβασμό προς τους νόμους και με αξιοπρέπεια – η νομοθεσία και η διεκδίκηση της αξιοπρέπειας μας είναι το κύριο μας εργαλείο.
Ναι, έχουμε συνάψει συνεργασίες και «συνασπισμούς». ΑΛΛΑ, ΑΝ οι συνεργασίες και οι συνασπισμοί, κλ.π., ακόμη και η απαραίτητη και συνεχής αναβάθμιση της αμυντικής μας ικανότητας (και επίθεσης), δεν είναι μέρος ενός εθνικού σχεδίου και στρατηγικής, είναι στην ουσία «δώρον-άδωρον»!
Υφίσταται εθνική στρατηγική; Όχι! Υφίσταται εθνική στρατηγική που συμπεριλαμβάνει της χώρες του Ελληνισμού, Ελλάδα και Κύπρο; Σίγουρα οχι!
Έχουμε αντιληφθεί ότι τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη, αλλά και παγκόσμια – Ουκρανία, ενεργειακά, κλ.π. – αναβαθμίζουν τον ρόλο της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής; Αν, ναι, ποιες θα έπρεπε να ήταν θέσεις μας όσο αφορά Τουρκία, ΑΟΖ, Κύπρο, Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου και άλλα; Σίγουρα όχι αυτές που έχουμε σήμερα.
Και κλείνω με αυτό για προβληματισμό και μόνο,
«Άρα μη θανόντες τω δοκείν ζώμε μονον,
Έλληνες άνδρες, συμφορά πεπτώκοτες
όνειρον εικάζοντες είναι τον βίον;
ή ζώμεν ημείς, του βίου τεθνηκόντος;»
– Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς ( 4ος μ.χ. αιών)
[Μήπως ενώ έχουμε πεθάνει, ζούμε μόνο κατά φαντασίαν,
εμείς οι Έλληνες, που έχουμε περιπέσει σε συμφορά
νομίζοντας ότι η ζωή είναι όνειρο;
ή ζούμε εμείς, και έχει πεθάνει η ζωή;]
Ο Χάρης Α. Σαμάρας ( @HarrisSamaras) είναι οικονομολόγος και επί του παρόντος ο Πρόεδρος & Διευθύνων Σύμβουλος του διεθνή τραπεζικού επενδυτικού οργανισμού, Pytheas. Παλαιότερα, με Bank of America Group, Thomson Financial BankWatch και Moody’s Investors Service.
Η εμπειρογνωμοσύνη του έγκειται κυρίως στους τομείς των επενδύσεων και των εταιρικών τραπεζών, των ιδίων κεφαλαίων και των χρηματοοικονομικών, την διαχείριση κινδύνων και τη γεωοικονομία, την αναδιάρθρωση και ανάπτυξη επιχειρήσεων.
Η έρευνα του και οι εκτενείς δημοσιεύσεις σε αυτούς τους τομείς χαρακτηρίζονται από πρακτική προσέγγιση παρά από θεωρία, από επιχειρηματικότητα και κριτική σκέψη.
Υπηρέτησε ως σύμβουλος κυβερνήσεων, κεντρικών τραπεζών, χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και άλλων εταιριών. Υπήρξε και είναι μέλος διοικητικών συμβουλίων πολυεθνικών οργανισμών.
Μιλάτε για κρίση αξιών, σαφώς και υπάρχει, απαξίωση των πάντων ιερών και οσιων. Βασιλεύει η ελεεινοτητα, η ασυδοσία, άνθρωποι σχιζοφρένεις που δεν σέβονται ούτε τον εαυτό τους. Όλα διευθαρμενα, οικονομικώς διαβρωμενα. Η εκκλησία δεν αντιδρά, αντίθετα εναρμονιζεται. Όταν συμβαίνουν όλα αυτά τι να πεις;; ευτυχώς που βγήκε η Νίκη.