Γράφει ο Γεώργιος Τορνικάντης
Μετά από 8 μήνες της ρωσικής εισβολής και της έναρξης του πολέμου στην Ουκρανία διαθέτουμε αρκετά επαρκή στοιχεία και συμπεράσματα για την περίπτωση της Ελλάδος, η οποία αποτελεί μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ενδεχόμενο μιας ελληνοτουρκικής σύρραξης με την Δύση και τις Η.Π.Α. να καλούνται να λάβουν θέση. Η Τουρκία μπορεί να είναι μέλος του ΝΑΤΟ και μάλιστα πολύ σημαντικός, σε γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό επίπεδο, δεν αποτελεί όμως νομικά και διακρατικά μέλος της Ε.Ε. και του ευρύτερου δυτικού συνασπισμού. Σαφώς, η Ελλάδα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτό το χαρτί ως άσσο στο μανίκι της και να ήταν αυτή, η οποία θα στεκόταν απέναντι στην είσοδο της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή οικογένεια και θα έθετε τα εθνικά της ζητήματα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οριοθετώντας τα και ως ευρωπαϊκά ζητήματα.
Αυτό όμως θα ήταν εφικτό μόνο από ελληνοκεντρικές κυβερνήσεις και από πατριώτες πολιτικούς που θέτουν πάνω απ’ όλα στον αξιακό τους κώδικα το εθνικό συμφέρον και το δίκαιο του έθνους κι όχι από πολιτικούς που εκλέγονται και διοικούν την χώρα με εντολές εταίρων και μέσω του πολιτικού οφέλους και του προσωπικού κέρδους.
Μάθημα 1ο:
Η ταύτιση της πολεμικής σύρραξης μεταξύ Ρωσίας – Ουκρανίας με την Τουρκία -Ελλάδα αντιστοίχως όπως επανειλημμένως προσπαθούσαν να μεταδώσουν τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. στον ελληνικό λαό προς ταύτιση τους με την ουκρανική πλευρά και της Ρωσίας με την Τουρκία είναι αυθαίρετος, ανυπόστατος και κατευθυνόμενος.
Ο λόγος είναι κάτι παραπάνω από προφανής κι αυτό γιατί η Ουκρανία και η Ρωσία είναι ευρωπαϊκές χώρες (η δεύτερη παρά την μεγάλη ασιατική της έκταση υπάγεται ιστορικά, πολιτισμικά και πνευματικά στον ευρωπαϊκό χώρο και χρόνο), επομένως η πολεμική τους σύρραξη έπρεπε να θεωρηθεί ως ενδοευρωπαϊκή αντιπαράθεση κι όχι ως πόλεμος Ευρώπης – Ασίας.
Μάθημα 2ο:
Η Ουκρανία δήλωσε δια στόματος του πρωθυπουργού της, Βολοντιμίρ Ζελένσκι, ότι επιθυμεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, κάτι το οποίο αποτελεί κόκκινη γραμμή για την Ρωσία και έχει υπογραφθεί στην συμφωνία του Μινσκ από την Ρωσία και την Ουκρανία μετά τα γεγονότα της Κριμαίας το 2014. Η Ρωσία δεν θα μπορούσε να δεχθεί ποτέ της στρατεύματα και πυραυλικά συστήματα τόσο κοντά της απειλώντας την ίδια της την ύπαρξη. Η Ουκρανία από την άλλη πλευρά, ως ανεξάρτητο κράτος έχει το δικαίωμα και το καθήκον να αποφασίζει αυτή για την μοίρα της και τον λαό της και για το αν θα ακολουθεί τις οδηγίες της Ρωσικής Ομοσπονδίας ή αν θα σέρνεται στα κελεύσματα της Δύσης ή αν θα ακολουθεί στο μέτρο που ορίζει η γεωγραφική της δύναμη και η πολιτική της ευελιξία ανεξάρτητη και εθνωφελής στάση. Άραγε, η εικόνα της Ουκρανίας αυτή τη χρονική στιγμή, μας δείχνει ότι επικράτησε η υγιής ουκρανική θέση και στάση πάνω στο μεγάλο ζήτημα της αυτοδυναμίας;
Η Ουκρανία ως ανεξάρτητο κράτος αποφάσισε την διακοπή της συνεργασίας και συμμαχίας της με την Ρωσία, άλλοτε φιλική και αδελφική χώρα, μετά τα γεγονότα του Κιέβου και της Κριμαίας το 2014, θεωρώντας την πλέον άσπονδο εχθρό και μισητό αντίπαλο. Αυτό την οδήγησε σταδιακά και σταθερά στο αντίπαλο ιδεολογικό και πολιτικό δέος, αυτό της συμφεροντολογικής και της επεκτατικής Δύσης με κόστος την ίδια της κρατική υπόσταση και εδαφική κυριαρχία.
Μάθημα 3ο:
Στην αρχή του ρωσοουκρανικού πολέμου τα ευρωπαϊκά κράτη διχάστηκαν όσον αφορά την στάση τους και την εμπλοκή τους απέναντι στην Ρωσία, η κάθε πλευρά για διαφορετικούς λόγους (πολιτικούς, οικονομικούς, ενεργειακούς), παρόλα αυτά, ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις τις μαζικές κυρώσεις προς την Ρωσία μετά από προτροπή και καθοδήγηση των Η.Π.Α.
Και ερωτώ: ‘’Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως σε μία ελληνοτουρκική σύρραξη, σύσσωμοι οι Ευρωπαίοι εταίροι και οι Αμερικάνοι σύμμαχοι θα ακολουθήσουν το ίδιο κύμα κυρώσεων προς την Τουρκία και την ένοπλη ή υλικοτεχνική υποστήριξη μας;
Τα ευρωπαϊκά συμφέροντα των κρατών δεν ταυτίζονται όλα με την Ελλάδα και οι αμερικανικές εταιρείες έχουν επενδύσει πολλά κεφάλαια στην άστατη και αμφιταλαντευόμενη Τουρκία για να της γυρίσουν την πλάτη στο όνομα της δημοκρατίας και του πολιτισμού. (μιας και στην πατρίδα μας, μόνο οι τίτλοι απέμειναν)
Μάθημα 4ο:
Η Ρωσία και η Ουκρανία δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Επομένως, οι νατοϊκές δυνάμεις δεν μπορούν να εμπλακούν ενεργά προς τη μία ή την άλλη πλευρά διότι δεν έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση και γιατί φοβούνται το ενδεχόμενο της πυροδότησης μιας γενικευμένης παγκόσμιας σύρραξης.
Στην δική μας περίπτωση, η Ελλάδα και η Τουρκία είναι μέλη του ΝΑΤΟ και σε αυτό το σημείο οι νατοϊκές δυνάμεις πάλι δεν μπορούν να εμπλακούν προς τη μία ή την άλλη πλευρά διότι σε νομικό και διακρατικό επίπεδο δεν μπορούν να επιλέξουν πλευρά όταν πρόκειται για αντιπαράθεση εντός της στρατιωτικής ‘’οικογένειας’’.
Επομένως, η λύση μιας ελληνοτουρκικής σύρραξης θα επιλυθεί ή θα αποτραπεί από την διαχείριση της πολιτικής και διπλωματικής οδού και την διευθέτηση των οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων.
Μάθημα 5ο:
Η Δύση και οι Ευρωπαίοι αρχηγοί κρατών ακολούθησαν μία σκληρή κοινή γραμμή οικονομικών κυρώσεων προς την Ρωσική Ομοσπονδία αποκόβοντας τους δεσμούς μαζί της παρόλο το ενεργειακό κενό που καλούνται να επιλύσουν και να καλύψουν με πολυδάπανα έξοδα και με σκληρούς για τα δυτικά δεδομένα περιορισμούς.
Σε μία δηλαδή, κρίσιμη οικονομική κατάσταση για την ευρωπαϊκή οικονομία μετά το πέρας της ‘’υγειονομικής’’ κρίσης και τα απανωτά lockdown που γονάτισαν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και οικονομίες, οι εκλεγμένοι αρχηγοί κρατών επιλέγουν συνειδητά να πυροβολήσουν τα πόδια τους θεωρώντας πως με αυτό τον τρόπο βάζουν στον τοίχο τον Ρώσο Πρόεδρο.
Θα μπορούσαμε να ελπίζουμε πως θα γίνει το ίδιο σε περίπτωση τουρκικής εισβολής στην Ελλάδα ή την Κύπρο όμως, δυστυχώς για τους φιλελεύθερους της Νέας Τάξης και τους δυτικόφιλους οπαδούς της, γνωρίζουμε ιστορία.
Δεν είδαμε καμία αποκοπή κάθε διπλωματικού μέσου, ούτε οικονομικές κυρώσεις, ούτε στρατιωτική ή ανθρωπιστική αποστολή όταν η Τουρκία εκτόπισε τους Έλληνες το 1922, όταν εισέβαλλε το 1974 στην Κύπρο, όταν κατέλαβε τις βραχονησίδες στα Ίμια το 1996. Επομένως, δεν θα το πράξει και τώρα.
Η Ε.Ε. (όχι οι Η.Π.Α.) το μόνο που θα μπορούσε να πράξει ώστε να συνεισφέρει την ελληνική πλευρά χωρίς απαραίτητα να είναι ομόφωνα όλα τα κράτη της, είναι να ασκήσει ένα ισχυρό και δριμύτατο κύμα οικονομικών και διπλωματικών κυρώσεων στην Τουρκία οδηγώντας την σε οικονομική κατάρρευση και διπλωματικό αποκλεισμό. Αμφιβάλλω, όμως για την στάση των Η.Π.Α., εκτός κι αν πιεστούν από βόρεια, δηλαδή τους Ρώσους.
Οι δύο λαοί της Ανατολικής Ευρώπης έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά: είναι Σλάβοι και Χριστιανοί. Παρόλα αυτά, η σλαβική ρίζα και η χριστιανική πίστη δεν τους εμπόδισαν να έρθουν σε πολεμική σύρραξη όπως και η Χριστιανική Δύση να πυροδοτήσει αυτή την σύγκρουση αντί να την επιλύσει και να την καταστείλει ως ειρηνευτική χριστιανική δύναμη.
Μάθημα 6ο:
Αυτό και το 7ο μάθημα είναι τα πιο κρίσιμα αυτή τη περίοδο για τον Ελληνισμό.
Ποτέ μην υποτιμάς τον εχθρό, ούτε όμως να τον υπερτιμάς. Είναι προφανές πως σε αυτό το ατόπημα έπεσαν οι ρωσικές δυνάμεις, οι οποίες υποτίμησαν την ουκρανική στρατιωτική δύναμη και την διεθνή υποστήριξη που θα αποδέχονταν. Αυτό είναι ατόπημα των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών που όφειλαν να γνωρίζουν.
Το δεύτερο ατόπημα των Ρώσων είναι πως νόμιζαν πως θα έκαναν περίπατο προς το Κίεβο υπερτιμώντας τις δυνάμεις τους και ξεχνώντας πως απέναντι τους έχουν έναν αδελφικό έθνος με κοινές ρίζες και κοινό μαχητικό πνεύμα, αυτό το Κοζάκων.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως και οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί στις προπαγάνδες τους και στα ιστορικά τους καλέσματα επικαλούνται τους ίδιους προγόνους και τις ίδιες φυλετικές ρίζες.
Η Ελλάδα σε αυτή την περίπτωση, ιστορικό σύνδρομο μιας παλαιάς εποχής και σύγχρονων τραυματικών εμπειριών, υπερτιμά τον εχθρό μεγεθύνοντας σε αυτόν τα δικά της ελαττώματα και αδυναμίες.
Μάθημα 7ο:
Το σημαντικότερο μάθημα όλων είναι ένα: Μην υπερτιμάς και μην υποτιμάς τον εαυτό σου. Η Ρωσία το έπραξε και τώρα ζορίζεται, η Γερμανία στο Β΄ Π.Π. το έπραξε φτάνοντας σε σημείο εωσφορικής έπαρσης και το πλήρωσε ακριβά. Η ιστορία είναι γεμάτη από επάρσεις και αλαζονείες κρατών και αρχηγών, όπως και από δισταγμούς και φοβίες άλλων κρατών και εθνών, τα οποία στερούνταν όχι δυνάμεις και αντοχές αλλά από εθνική αυτοπεποίθηση και αυτοπειθαρχία. Σε έναν πόλεμο, όπως στη ζωή κερδίζει αυτός που έχει τακτική, στόχο και όραμα.
Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός δεν είναι τόσο αδύναμοι και τόσο εξαρτημένοι όσο θέλουν να πιστεύουν ορισμένοι Έλληνες από σύμπλεγμα κατωτερότητας, ούτε τόσο εγκλωβισμένοι όσο διατυμπανίζουν τα φερέφωνα των δυτικών συμφερόντων. Η Ελλάδα διαθέτει ένα ισχυρό ‘’πνευματικό οπλοστάσιο’’ και την πολιτισμική δυναμική με τις οποίες θα μπορούσε να επιφέρει καίρια πλήγματα σε κάθε της εχθρό και να συσπειρώσει δυτικούς και βόρειους σύμμαχους στην εξουδετέρωση της τουρκικής απειλής.
Δεν υποτιμάμε τον εαυτό μας, ούτε τον υπερτιμάμε. Το πρώτο οδηγεί σε εσωτερική σκλαβιά ενώ το δεύτερο σε υπαρξιακό αφανισμό. Πιστεύουμε στον εθνικό μας εαυτό και αντλούμε από μέσα μας όλες τις φυσικές και υγιείς δυνάμεις μας!
Σύντομα οι λαοί θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους πάνω από το Ελληνικό Αιγαίο Πέλαγος. Η Δύση και η Ευρώπη θα κληθούν να επιλέξουν πλευρά. Η Ελλάδα δεν θα έχει το δικαίωμα της επιλογής αλλά το καθήκον της υπεράσπισης της ελληνικής γης.
Επίλογος
Τα μαθήματα ουκρανικών δεν τελειώνουν εδώ. Είμαι βέβαιος πως η Ουκρανία θα συνεχίσει να μας διδάσκει ιστορία, διπλωματία, πολιτική, γεωστρατηγική, διεθνείς σχέσεις και διεθνή συμφέροντα. Σύντομα θα κληθούμε κι εμείς από την ιστορία να διδάξουμε μαθήματα ‘’ελληνικών’’ στη διεθνή κοινότητα.
Ας κατανοήσουμε σωστά το μάθημα της Ουκρανίας και ας λάβουμε επιτέλους τον ρόλο του δασκάλου ως έθνος και ως κράτος. Μόνο όταν μαθητεύσουμε με άριστα στο πεδίο της γεωπολιτικής γνώσης και της διεθνής σκέψης και δράσης θα μπορέσουμε να αναλάβουμε κι εμείς τον ρόλο του δασκάλου και να σταματήσουμε να μαθητεύουμε συνεχώς δίπλα σε υποδεέστερους και σε βαρβάρους (π.χ. Τούρκους) και να συρόμαστε πίσω από ναρκισσιστές και εγωπαθείς (π.χ. Άγγλους και Αμερικάνους).