Ελευθέριος Ανδρώνης
Το «Εάλω η Πόλις» είναι ο σπαρακτικότερος θρήνος της Ρωμιοσύνης. Όμως η Βασιλεύουσα παραμένει απόρθητη όσο την κρατούμε ζωντανή στα τείχη της καρδιάς μας.
«Εάλω η Πόλις»: 29 Μαΐου 1453. «Κείνη τὴ μέρα, ποὺ δὲν πρέπει νὰ λογαριαστῇ μηδὲ στὶς μέρες τῶν χρονῶν, μηδὲ στὶς μέρες τῶν μηνῶν, παρὰ νὰ τὴ σκεπάσῃ σκοτάδι», έγραψε ο μεγάλος συγγραφέας και υμνητής της Ρωμιοσύνης, Φώτης Κόντογλου.
Μια μαύρη μέρα που αποτελεί ορόσημο για την πορεία του Ελληνισμού, της Χριστιανοσύνης αλλά και της ανθρωπότητας. Η μεγάλη ανατολική Αυτοκρατορία μετά από δώδεκα αιώνες ζωής, μαρτύρησε το τέλος της Ρωμανίας, μέσα στα ερειπωμένα τείχη της Βασιλεύουσας. Θέλημα Θεού που το επέτρεψε. Θέλημα ανθρώπων που την πρόδωσαν. Θέλημα απίστων που την φθόνησαν.
Η Πόλη έπεσε, άλλα τα τείχη της στέκουν ακόμη ολόρθα και περήφανα σε όσους τιμούν τη μνήμη της. Το Βυζάντιο επιβίωσε απ’ την αντάρα της μάχης, ζει ολοζώντανο μέσα στην κιβωτό της Ορθοδοξίας.
Βυζαντινά μοναστήρια και εκκλησιές ακτινοβολούν ακόμα τη δόξα της Βασιλεύουσας. Ο εθνικός του ύμνος, το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ» ψάλλεται με την ίδια δόξα και αντηχεί ίδια και απαράλλακτα, έτσι όπως αγκάλιαζε με τους ήχους της, την Επτάλοφο. Ο λαβωμένος άλλα ζωντανός Δικέφαλος αετός, ανεμίζει περήφανα σε κάθε ορθόδοξο ναό. Η Αγιά Σοφιά, ακόμη και σκλαβωμένη, απλώνει βαριά τη σκιά της ιστορίας της. Βουβή άλλα εγκαρτερούσα, σκορπάει τρόμο και δέος στους απολίτιστους κατακτητές.
Η Εκκλησία και η ιστορική συνείδηση έσωσαν το Βυζαντινό πνεύμα. Από αυτή την άσβεστη φλόγα πύρωσαν τις καρδιές τους οι Ρωμιοί του Γένους, και μετά από 4 αιώνες σκλαβιάς, έδωσαν δικαίωση στους ανείπωτους θρήνους που έζωσαν την Βασιλεύουσα.
Η Αυτοκρατορία του Βυζαντίου ήταν θεόσδοτη, και η μοίρα της ακολούθησε τους πνευματικούς νόμους. Άλλοτε δοξασμένη κάτω από τον ζωοποιό Σταυρό με το «Εν τούτω νίκα» και άλλοτε σταυρωμένη επάνω στον ίδιο Σταυρό, παραδομένη στη σοφία του θεϊκού σχεδίου.
Στο «Μολών Λαβέ», στο «Εν Τούτω Νίκα», στο «Ελευθερία ή Θάνατος», στο «ΟΧΙ», σε όλα τα μεγάλα συνθήματα της ιστορίας μας, μια και αδιαίρετη είναι η ελληνική ψυχή.
Πέρασαν [πέντε και πλέον αιώνες] από εκείνη την αποφράδα μέρα της Άλωσης, άλλα στη συνείδηση μας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κρατά ακόμα άμυνα μέχρις εσχάτων. Παραμένει ακοίμητος φύλακας του Γένους. Δεν συνθηκολόγησε ποτέ. Μετέλαβε Θεία Κοινωνία και εκείνο το θεοφόρο πυρ δεν έπαψε να καίει. «Κοινή γαρ γνῶμη πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν». Όλοι έχουμε επιλέξει να πεθάνουμε, χωρίς να υπολογίζουμε τη ζωή μας, είπε ο γενναίος Αυτοκράτορας, σαν άλλος Λεωνίδας.
Συνεχίστε την ανάγνωση στην πηγή: