Γράφει ο Γεώργιος Τορνικάντης:
Στον παρόν άρθρο δεν θα αναλωθούμε στην πορεία του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Βλαντιμίρ Πούτιν και της αναρρίχησης του στην εξουσία του Κρεμλίνου όπως πολλά άρθρα θυμήθηκαν να αναφέρουν και να μας ενημερώσουν μετά την στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην γειτονική τους Ουκρανία, ούτε θα αναπαράγουμε τις γνωστές θεωρίες και αφηγήσεις από διάφορα άστοχα και υποκριτικά διαδικτυακά μέσα όσον αφορά τον γνωστό φιλόσοφο και ακαδημαϊκό γεωπολιτικής και διεθνών σχέσεων, Αλεξάντερ Ντούγκιν, ούτε θα επαναληφθούμε και θα αναλωθούμε στο πρώην μεγαλείο της Σοβιετικής Ένωσης, το οποίο αναπολεί η ρωσική ελίτ και ο ρωσικός λαός και βρίσκει ανταπόκριση στην Ευρασιατική Ένωση που οραματίστηκε ο δεύτερος και εφαρμόζει ο πρώτος με την ‘’επιχείρηση’’ του στην Ουκρανία. Στις επόμενες γραμμές, θα εξηγήσουμε με έντεχνο τρόπο, πολιτική ανάλυση και γεωπολιτική παρατηρητικότητα γιατί ο Πούτιν έχει δημιουργήσει ένα κίνημα θαυμασμού και σεβασμού γύρω από το όνομα του, γιατί ο Ντούγκιν έχει φιλοτεχνήσει μία φιλοσοφική και γεωπολιτική σχολή μεταξύ Ευρώπης και Ασίας και γιατί η Ευρασιατική Ένωση πρόκειται να αποτελέσει μελλοντικά τον νέο πόλο έλξης στον πολυπολικό κόσμο που αναδύεται μέσα από τις στάχτες της Μαριούπολης, του Χάρκοβου, του Μικολάεβ και του Κιέβου και την σχέση της Ευρώπης και της Ελλάδος μέσα σε αυτόν τον κόσμο.
Οι φίλοι του Πούτιν
Σε αντίθεση με την δαιμονοποίση του Ρώσου Προέδρου και τις αναρίθμητες αναφορές για την επαγγελματική του σταδιοδρομία στις πρώην ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, KGB (σήμερον FSB), και τον ρόλο που του προσάπτουν όλες οι δυτικές και δυτικόφιλες κυβερνήσεις και τα φερέφωνα τους, οφείλουμε εξ’ αρχής να αναφέρουμε το πόσο μας εντυπωσίασε η εξαιρετική και αριστοτεχνική μεταχείριση των Μ.Μ.Ε. τον τρόπο που παρουσίαζαν τον Ρώσο Πρόεδρο ως έξοχο σκακιστή, ψύχραιμο ηγέτη και εφαρμοστή μιας Real Politik να μεταλλάσσεται σε διάστημα ολίγων ημερών σε έναν παράφρον δικτάτορα, αυταρχικό ηγεμονίσκο με μισαλλοδοξία και παροξυσμό. Σαφώς, κανείς νοήμων άνθρωπος και ένας απλός ταξιδιώτης στη Ρωσία του Πούσκιν και του Ντοστογιέφσκι δεν μπορεί να ισχυριστεί πως η Ρωσική Ομοσπονδία είναι ένα δημοκρατικό κράτος δυτικού τύπου (και γιατί να είναι άλλωστε), ούτε ασφαλώς να θριαμβολογήσει με μία στρατιωτική εισβολή ή με έναν πόλεμο όσο στρατηγικός και προληπτικός είναι αυτός. (η ρωσική πληροφόρηση ισχυρίζεται πως ο ρωσικός στρατός επενέβη στην Ουκρανία προλαμβάνοντας χτύπημα των Ουκρανών στην περιοχή του Donbass και στα σύνορα με την Ρωσία για δύο μέρες)
Ασχέτως λοιπόν, την καταγωγή, την σταδιοδρομία ή την παιδικότητα του Βλαντιμίρ Πούτιν οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ένα γεγονός: Ο Βλαδίμηρος είναι προσωπικότητα! Όταν λέμε προσωπικότητα, εννοούμε κάτι πέρα της ατομικότητας, δηλαδή της βιολογικής ύπαρξης ή πέρα της παρουσίας, δηλαδή της φαινομενικότητας. Ο Ρώσος Πρόεδρος από την αρχή της διακυβέρνησης του στην αχανή και καταρρέουσα Ρωσία, την οποία παρέλαβε σε μία χαοτική κοινωνική και οικονομική κατάσταση με αποσχιστικές τάσεις σε διάφορες γεωγραφικές περιοχές κινδυνεύοντας να ακρωτηριαστεί σε ζωτικά σημεία για την γεωγραφική της υπόσταση και την γεωπολιτική της ισχύ, έδειξε πως ήρθε για να μείνει και πως η Ρωσία είχε βρει έναν νέο ηγέτη να την εκπροσωπήσει στο διεθνές αμερικανοκρατούμενο πλανήτη.
Οι Ρώσοι ταυτίστηκαν μαζί του και τον κατέταξαν στους μεγαλύτερους ηγέτες της Ρωσίας διότι τους έβγαλε από το χάος που άφησε η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, εκδίωξε την μαφία, η οποία αλώνιζε στις μεγάλες πόλεις, άλλους αφομοιώνοντας κι άλλους εξοντώνοντας τους (σαν πρώην πράκτορας ήξερε να μιλάει και την δική τους ‘’γλώσσα’’), σταθεροποίησε την εθνική οικονομία μέσω διαφόρων πολιτικών μεταρρυθμίσεων και οικονομικών μέτρων και κυνήγησε όλους τους Ρώσους ολιγάρχες και τους δυτικούς εταίρους που καταλήστευαν τους εθνικούς πόρους και τα εθνικά ταμεία σχεδιάζοντας να τεμαχίσουν την Ρωσία σε 5-6 ‘’εθνικά’’ κρατίδια κατά τα δυτικά πρότυπα. (τέτοιο σχέδιο υπάρχει και για την Ελλάδα όπως είχε αποκαλύψει ο Αμερικάνος πράκτορας ελληνικής καταγωγής, Στίβεν Λάλας) Το αποκορύφωμα του Βλαδίμηρου ήταν όταν προσάρτησε την Κριμαία με αναίμακτο τρόπο διορθώνοντας μια ιστορική αδικία από την χάραξη των συνόρων επί εποχή Γκορμπατσώφ κι όταν ανέδειξε ξανά την Ρωσία ως εθνική δύναμη και ως γεωπολιτικό παίκτη. Το ολίσθημα του σύμφωνα πάντα με την λαϊκή γνώμη και τις δημοσκοπήσεις είναι η αναθεώρηση του συντάγματος της Ρωσίας και η δυνατότητα που του παρέχει να κυβερνήσει μέχρι το 2036 και το δίμηνο lockdown που στοίχισε σε επιχειρηματίες και πολίτες την βιωσιμότητα της επιχείρησης τους και του μισθού τους αντιστοίχως χωρίς να λάβουν καμία ουσιώδη οικονομική ενίσχυση.
Παρ’ όλα αυτά ο Ρώσος Πρόεδρος έχει φίλους, καλούς και στενούς και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Στο δε εσωτερικό, πέρα από τον γνωστό κρατικό μηχανισμό που ακολουθεί την τσαρική και σοβιετική παράδοση προσήλωσης στον αρχηγό του κράτους, διαθέτει έναν στενό κύκλο ομοσπονδιακών πρακτόρων, έμπειρων στρατιωτικών και επιχειρηματιών ολιγαρχών και ένα μεγάλο ποσοστό του ρωσικού λαού που είτε είναι πιστοί στο κόμμα της Ενωμένης Ρωσίας, είτε δεν βλέπουν κάποια άλλη ρωσική άποψη στο πολιτικό περιβάλλον της χώρας, πέρα από την εξτρεμιστική κραυγή του Ζιρινόφσκι ή την δυτικόδουλη φωνή του Ναβάλνι, είτε του αναγνωρίζουν μέχρι και σήμερα πως χωρίς τον δυναμισμό και την στρατηγική του Βλαδίμηρου, Η Ρωσία δεν θα ήταν αυτή σήμερα στον χάρτη και δεν θα είχε την δύναμη να αμφισβητεί την παντοδυναμία των Η.Π.Α.
Στο δε εξωτερικό, τα πράγματα είναι πιο ρευστά αλλά υπάρχει ένα κίνημα συμπάθειας και θαυμασμού, ιδίως στον ελλαδικό χώρο. Αυτό οφείλεται κυρίως σε δύο βασικούς λόγους, έναν ιδεολογικό κι έναν ψυχολογικό:
Στο ιδεολογικό επίπεδο, όλες οι δυτικές δημοκρατίες βασίζονται σε θεσμούς, κανόνες και συντάγματα δίνοντας προτεραιότητα στην ιδέα του κράτους – δικαίου και στην εκπροσώπηση τους από ενός μετρίου πολιτικού ήθους και πυγμής αναστήματος πρωθυπουργού και δευτερευόντως στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα οι δυτικές δημοκρατίες να εκπροσωπούνται από ανθρώπους που δεν διαθέτουν τις απαραίτητες βάσεις για να δημιουργήσουν ένα κίνημα συμπάθειας γύρω τους ή ένα ιδεολογικό κίνημα πίσω από το όνομα τους (π.χ. Περονισμός, Νασερισμός, Τραμπισμός, κ.α. ) καθώς είναι άνθρωποι αναλώσιμοι και καθοδηγούμενοι από τα κέντρα εξουσίας και τα οικονομικά φόρουμ (π.χ. Μακρόν, Μέρκελ, Μητσοτάκης, κ.α.). Ενώ οι ολιγαρχίες, όπως αρέσκονται να αναφέρουν τα Μ.Μ.Ε. ή ακριβέστερα οι ‘’ελεγχόμενες’’ δημοκρατίες υιοθετούν ένα πολιτικό σύστημα που επιτρέπει την ανάδειξη ενός προσώπου που ενσαρκώνει εν μέρει τους πόθους και τις επιδιώξεις του έθνους του και το κατατάσσει αξιόμαχο και ενεργό στην διεθνή σκακιέρα (π.χ. ο Ερντογκάν στην Τουρκία και ο Πούτιν στην Ρωσία) καταφέρνοντας κατά αυτόν τον τρόπο πολλές φορές η δημοτικότητα τους να είναι προσφιλής σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και απεχθής σε εσωτερικά ζητήματα (κυρίως κοινωνικά ή οικονομικά).
Στο ψυχολογικό επίπεδο, πολλοί άνθρωποι, ομάδες ανθρώπων και λαοί αναζητούν τον άνθρωπο-ήρωα που θα τους βγάλει από το πολιτικό αδιέξοδο, θα τερματίσει τον ηθικό τους ξεπεσμό και τους θα τους οδηγήσει σε μία νέα οικονομική αναβάθμιση και εθνική αναγέννηση προτάσσοντας ένα εθνικό όραμα και χαράζοντας μία εθνική στρατηγική. (ακριβώς ότι δεν πράττουν οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών) Αυτή η τάση αποτελεί μία αδήριτη ανάγκη του ανθρώπου από την κατασκευή του και γίνεται αντιληπτό κυρίως σε εθνοκρατικά και ολιγαρχικά κράτη ενώ σε δημοκρατικά και πολυκομματικά κρύβεται εντέχνως και επισκιάζεται από άλλους παράγοντες, κυρίως οικονομικούς και πολιτικούς. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί Ευρωπαίοι δεν μπορούν να ταυτιστούν εύκολα με τον Ρώσο Πρόεδρο, του αναγνωρίζουν όμως ότι είναι μία ισχυρή προσωπικότητα που επιθυμεί το καλύτερο δυνατόν για την πατρίδα του και αγωνίζεται για μία ανεξάρτητη Ρωσία από το διεθνές τραπεζικό σύστημα και τους διεθνείς τοκογλύφους. Σίγουρα δεν φιγουράρει στους κύκλους των Ευρωπαίων σκεπτικιστών, εναλλακτικών πατριωτών, εθνικιστών και αριστερών ως άλλος Ντε Γκωλ ή Αδόλφος Χίτλερ (όπως αρέσκονται να τον ταυτίζουν τα δυτικά μέσα) αλλά αναμφισβήτητα είναι ο νέος πολιτικός ηγέτης που αμφισβητεί ανοικτά και στρατιωτικά την αμερικανική τάξη πραγμάτων.
Στην Ελλάδα, η κατάσταση παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις προκαλώντας οργή και δυσφορία στο πολιτικό κατεστημένο της χώρας, λόγω της στήριξης προς τη Ρωσία από φιλόρωσους ακροδεξιούς και Ορθόδοξους εθνικιστές μέχρι φιλόρωσους αριστερούς και αντιαμερικάνους αριστεριστές. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πως τα δύο άκρα υιοθετούν πολλές φορές λανθασμένη ρητορική και ταλαντευόμενη στάση λόγω των πολιτιστικών και συναισθηματικών δεσμών των πρώτων με την Ορθόδοξη Ρωσία και τον Ρώσο Πρόεδρο ως ‘’προστάτη’’ της Ορθοδοξίας (κάτι που δεν ευσταθεί αν παρακολουθήσει κανείς τις κινήσεις της ρωσικής πολιτικής στα εκκλησιαστικά ζητήματα) και λόγω των ιδεολογικών αγκυλώσεων και των πολιτικών πεποιθήσεων των δεύτερων με την Κομμουνιστική Ρωσία ως αντίπαλο δέος στην καπιταλιστική Αμερική και στον δυτικό ιμπεριαλισμό. (αν και όταν ο κομμουνιστικός ιμπεριαλισμός επικρατούσε, οι πανταχού κομμουνιστές σφύριζαν κλέφτικα)
Επομένως, όπως κάθε ισχυρή προσωπικότητα που εκπέμπει σεβασμό και θαυμασμό, δέος και φόβο, ο Πούτιν διαθέτει καλούς και πιστούς φίλους σε Ρωσία, Ελλάδα, Ευρώπη και Ασία και επακόλουθα και φανατικούς και προσηλωμένους εχθρούς σε Ρωσία και Δύση.
1 σχόλιο