Το έτος 1865, ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού, καθιερώθηκε ως ο Εθνικός Ύμνος του ελευθέρου Ελληνικού Κράτους, με τις είκοσι τέσσερις (24) πρώτες στροφές να επιλέγονται και την πρώτη (1η) και δέκατη έκτη (16η) στροφή να παιανίζονται. Οι δύο αυτές, από τις συνολικά 158, επιλέχθηκαν ως Εθνικός Ύμνος και της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας, εκατό συν ένα (100+1) έτη αργότερα (1966).
Και δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος ο Εθνικός μας Ύμνος, παρά το ποίημα που περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο το Ελληνικό Έθνος πάντοτε επεβίωνε, με το σπαθί με την τρομερή κόψη, πάντα κυνηγημένο αλλά πάντοτε μετρώντας τη Γη που του ανήκε, και πάντα μα πάντα διατηρώντας την Λευτεριά προσφέροντας για αντάλλαγμα τα ίδια του τα κόκκαλα ….
Ήταν ορθή επιλογή;
Ορθότατη. Είχε όμως ένα κενό.
Ασφαλώς και δεν θα ήταν λειτουργικό να καθιερώνονταν και οι 158 στροφές, αλλά κατά την άποψή μας θα έπρεπε να βρεθεί μια φόρμουλα, ώστε κάποια από τις στροφές 144 – 147 να συμπεριληφθούν.
144. Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει, “πάρ’ το”, λέγοντας, “και συ”.
145. Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά·
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά.
146. Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.
147. Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένη έθνη αληθινά:
“Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά”.
Και να φανταστούμε πως όταν ο Σολωμός έγραφε αυτούς τους στίχους, δεν είχε ζήσει παρά μόνο τον πρώτο ενδοεπαναστατικό εμφύλιο !!! Αλλά ήταν τόσο έντονα τα γεγονότα και φανταζόμαστε τόσο έντονα τα συναισθήματα του ποιητή που τον οδήγησαν στη συγγραφή τους, ελπίζοντας ο δόλιος πως θα βάλει μυαλό στους ξεροκέφαλους.
Ένας άλλος μεγάλος, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στον λόγο στην Πνύκα έκανε δύο φορές αναφορά στη διχόνοια που μας κυνηγάει:
«Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι και τους υπόταξαν».
Και
« Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα. Άλλά δεν εβάσταξε» !
Διακόσια χρόνια μετά, και τίποτα δεν έχει αλλάξει…..
Από το επίπεδο της απλής κοινωνίας:
Ολυμπιακός vs Παναθηναϊκός
Άρης vs ΠΑΟΚ
Ποδόσφαιρο vs Μπάσκετ
Παντελόνι vs φούστα
Μπικίνι vs ολόσωμο
ΝΔ vs ΠΑΣΟΚ
Μερσεντές vs BMW
BMX vs ποδήλατο με ταχύτητες
Παγωτό ξυλάκι vs πύραυλο
Τζόρνταν vs Μπάρκλει
Καλαμάκι vs σουβλάκι
Μπακλαβάς vs κανταίφι
Σουβλάκι vs πίτσα
Κράνος στη μηχανή vs όχι κράνος στη μηχανή
Βανδή vs Βίσση
Ιphone vs Android
Φραπές vs Freddo
Ευρώ vs δραχμής
Trump vs Baiden
Σασμός vs Survivor
Εμβολιασμένοι vs Ανεμβολίαστοι
Μάσκα στην Εκκλησία vs όχι μάσκα στην Εκκλησία
Στο μόνο που συμφωνούμε είναι ότι το καλαμάκι πρέπει να είναι πλαστικό…..
Και μέχρι στο επίπεδο του αμυντικού twitter:
Patriot vs S300
Αεράμυνα Περιοχής vs όχι αεράμυνα περιοχής
Bellara vs Sigma
16 κελιά vs περισσότερα κελιά
Rafale vs F-35
Φρεγάτες vs κορβέτες
Exocet vs Atmaca
ΤΟΜΑ vs Μ1117
Tavor vs κάτι άλλο
Είναι το Iron Dome Α/Α vs δεν είναι το Iron Dome Α/Α
Και μέχρι τελευταία γεγονότα:
ΝΑΤΟ vs Πούτιν
Να στείλουμε όπλα στην Ουκρανία vs να μη στείλουμε όπλα στην Ουκρανία
Και πάει και πάει και πάει και πάει…..
Ένας συνεχής κι επικίνδυνος διχασμός που απειλεί ακόμη μια φορά ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ του Έθνους στον πλανήτη.
Και τι να κάνουμε ρε φίλε; Να μην εκφέρουμε άποψη;
Να εκφέρουμε φίλε μου καλέ, χωρίς διχασμούς και χωρίς ταμπέλες. Ειδικά στο twitter στο οποίο υπάρχει ακόμη η δυνατότητα να διατηρηθεί η ανωνυμία, αυτό που παρατηρείται είναι μια ανθρωποφαγία. Είναι όμως ενδεικτικό του τι επικρατεί στην κοινωνία.
Εμείς το βλέπουμε και στα σχόλια που λαμβάνουμε στην ιστοσελίδα. Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει. Να μην μπορείς να δημοσιεύσεις την οποιαδήποτε άποψη, αμέσως να χαρακτηριστείς και να ταμπελωθείς.
Δεν θα μπαίναμε στον κόπο να αραδιάσουμε τις γραμμές αυτές, διότι αν κάποιος προσπαθήσει να ιχνηλατήσει αυτόν τον Ελληνικό διχασμό, θα φτάσει πολύ πίσω. Θα καταλήξει στις Πόλεις – Κράτη.
Ειλικρινά, αν υπήρχε η δυνατότητα να στέλναμε πίσω στο χρόνο έναν επιμετρητή με αποστολή να μετρήσει το πόσοι Έλληνες χάθηκαν από Ελληνικά χέρια αλλά και πόσοι Έλληνες χάθηκαν επειδή αντί να πολεμάμε τον εχθρό, εμείς τρωγόμασταν μεταξύ μας, θα παθαίναμε σοκ.
Και ξεφεύγοντας από το κωμικό ύφος των προηγουμένων γραμμών, αναφέρουμε από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τον πόλεμο των επιγόνων μέχρι τον τελευταίο με τους φιλονατοικούς εναντίον των φιλορώσων.
Τι κερδίσαμε ως τώρα;
«Κερδίσαμε» μια αυτοκρατορία που έφτανε στον Ινδό ποταμό, να την εξαφανίσουμε και τώρα κυριολεκτικά να χαροπαλεύουμε και να χρειάζεται να επέμβει ο Σαλιάρης για να μην μας πάρουν αμπάριζα οι άλλοι.
Έφτασαν κάποιοι σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης να γράψουν (άκουσον άκουσον) ότι «Αν η κυβέρνηση αποφασίσει να στείλει στρατιώτες στην Ουκρανία, μακάρι αυτοί να χτυπηθούν από τον Πούτιν και να μην φτάσουν ποτέ» !!!!!!!!!!!
Φτάσαμε στο σημείο να tweetάρουμε « Πάμε μωρή Τουρκιάρα» !!!!!!
Κράτει λίγο ρε αδέρφια. Κράτει λίγο.
Δεν μας παίρνει άλλο. Το έχουμε καταλάβει; Είμαστε στο χείλος της καταστροφής. Να χαμηλώσουμε τους τόνους και να ψηλώσουμε τις Γαλανόλευκες.
Ζούμε κοσμοϊστορικές στιγμές που κάθε 100 χρόνια λαμβάνουν χώρα. Η κλεψύδρα έχει γυρίσει ανάποδα και τα νερά του τοκετού της ιστορίας έχουν σπάσει.
Αλλοίμονό μας να μας βρει μοιρασμένους. Όπως μας βρήκε και πριν 100 χρόνια ακριβώς, κι από εκεί που είμασταν 30 χλμ έξω από την Άγκυρα, μας πέταξαν στη θάλασσα.
Προσωπικά δεν μας ενδιαφέρει ποιοι είχαν δίκιο. Δεν μας ενδιαφέρει ποιος έφταιξε.
Μας ενδιαφέρει έντονα, με ποιον τρόπο θα λύσουμε τα προβλήματα που κληρονομήσαμε. Μας ενδιαφέρει έντονα να επιζήσουμε.
Κοιτάξτε.
Η άποψή μας είναι ότι ήρθε η ώρα να παίξουμε μπάλα. Θα ήταν πολύ καλύτερο να μην ανήκαμε σε κανέναν οργανισμό, σε καμία ένωση που έως τώρα μόνο υποχρεώσεις γεννούν και να μην χρειάζονταν να λάβουμε μέρος στον καυγά των ελεφάντων στην Ουκρανία.
Αλλά τι να κάνουμε;
Δεν είμαστε αυτάρκεις σε κανέναν από τους τέσσερις πυλώνες της Γεωπολιτικής Ισχύος και τι να κάνουμε; Ανήκουμε σε κάποιους οργανισμούς και αυτό γεννάει υποχρεώσεις.
Ας βάλλουμε τις βάσεις να γίνουμε αυτάρκεις, κι ας βγούμε από κάθε οργανισμό που ανήκουμε. Μέχρι τότε……..
Όπως και να έχει.
Αν θέλετε την άποψη μας, διότι δεν μας αρέσει να ρίχνουμε τη μπάλα στην κερκίδα, καλά κάναμε και στείλαμε αυτά που στείλαμε.
Πήραμε κανένα αντάλλαγμα τουλάχιστον;
Μόνο η ηγεσία το γνωρίζει. Προχθές στην παρέμβασή του στη βουλή ο ΥΠΕΞ αναφερόμενος στην μη άμεση απάντηση στην τουρκική επιστολή, επικαλέστηκε λόγους Εθνικής σκοπιμότητας (παρακολουθήστε από το 01:55 και μετά ).
Πως να απαντήσουμε με σιγουριά αν πράξαμε ορθώς ή όχι τη στιγμή που δεν γνωρίζουμε την πλήρη κατάσταση;
Να σταματήσουμε να ετεροπροσδιοριζόμαστε. Η Ρωσία, οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Κίνα και σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου υλοποιούν τα στρατηγικά τους πλάνα. Δεν θα μας εξαφανίσουν απ’ το χάρτη επειδή στείλαμε οπλισμό στην Ουκρανία. Η Ρωσία ανέκαθεν είχε ως Στρατηγικό Στόχο να κατέβει στις θερμές θάλασσες. Δεν το αποφάσισε μόλις είδε το Ευζωνικό του Πλαστήρα στη Μεσημβρινή Ρωσία. Και οι Αγγλοσάξωνες πάντα ήθελαν να την αποκρούσουν.
Τι να κάνουμε; Ο Θεός μας έβαλε στο σημείο επαφής.
Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τις συγκυρίες; Μπορούμε παίρνοντας αφορμή από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία να αναδείξουμε την εισβολή στην Κύπρο που τόσο καιρό αποκρύπταμε χάριν της ειρήνης στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ;
Και ναι, όποιος μιλάει για την Κύπρο, δεν ξεπλένει τον Πούτιν. Καταδικάζουμε την εισβολή, όπως καταδικάζουμε και την καταπίεση της Ελληνικής Μειονότητας στην Ουκρανία.
Ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας. Δεν χρειάζεται πάντα να συντασσόμαστε με τους “αδικημένους” επειδή εμείς μια ζωή αδικούμε τους εαυτούς μας. Πάνω απ’ όλα η Ελλάδα.
Προχθές, στο δεύτερο επεισόδιο της σειράς για τον Άγιο Παίσιο (εμείς στην Κύπρο είμαστε ένα επεισόδιο πίσω), έδειξε μια φοβερή σκηνή. Αναφερόμαστε στη σκηνή όπου οι τόπακες μαλώνουν με τους μικρασιάτες πρόσφυγες για το νερό. Κι έρχεται ο Χατζεφεντής και για να σταματήσουν να μαλώνουν, κάνει το θαύμα με τη βροχή.
Και ξαφνικά ο καυγάς σταμάτησε κι άπαντες κοίταξαν κάτω ντροπιασμένοι.
Κι ο Άγιος Αρσένιος φώναξε:
Είμαστε Έλληνεεεεεεεεεεεεεεεες.
Συγκινητικό το άρθρο Υπάρχουν ακόμη παλικάρια όπως ο Σαλιάρης Αυτούς εμπιστευόμαστε Όσο για το μίσος και την ζήλεια πρέπει να την αφήσουμε πίσω διότι κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους Δεν μάς συμφέρει Δεν έχουμε να μοιρασουμε τίποτα Ας φέρουμε μόνο στην σκέψη μας τα λόγια τού Γέρου του Μωρια