Γράφει ο @ForMimakos
Είναι ίδιον των Ελλήνων αναλυτών, να προσπαθούν να ερμηνεύσουν κάθε διεθνή διαφορά υπό το πρίσμα των ελληνοτουρκικών. Και ως ένα βαθμό κάτι τέτοιο είναι λογικό.
Έτσι και στην κρίση της Ουκρανίας το βασικό αφήγημα είναι ότι: “Όπως η Τουρκία απειλεί την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, έτσι και η Ρωσία απειλή αυτήν της Ουκρανίας”.
Στην πραγματικότητα, η Ρωσία απειλεί όντως την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας. Γιατί όμως; Θεωρεί ότι προστατεύει τη δική της εδαφική ακεραιότητα. Στο μυαλό των περισσοτέρων ισχύει το απλοϊκό σχήμα ότι “ο επιτιθέμενος έχει γενικώς άδικο, ο αμυνόμενος γενικώς δίκιο“.
Είναι όμως έτσι;
Σημειώνει ο Κονδύλης: “Αλλά όποιος, θέλοντας και µη, υιοθετεί αµυντική στρατηγική στο ιστορικό και στο πολιτικό επίπεδο δεν είναι γι’ αυτόν και µόνον τον λόγο υποχρεωµένος να υιοθετήσει αµυντική στρατηγική στο στρατιωτικό επίπεδο. Τα δύο επίπεδα δεν πρέπει να συγχέονται κατά κανένα τρόπο. Άλλο είναι η άµυνα ως ιστορικοπολιτικός σκοπός και άλλο η άµυνα ως στρατιωτικό µέσο άλλο ο αµυντικός χαρακτήρας ενός πολέµου και άλλο η αµυντική διεξαγωγή ενός πολέµου. Άλλωστε από στρατιωτική άποψη η καθαρά αµυντική διεξαγωγή πολέµου στερείται νοήµατος και είναι πρακτικά αδύνατη. Αν την παίρναµε στα σοβαρά, θα σήµαινε ότι ο επιτιθέµενος µπορεί να κάνει ό,τι θέλει ατιµώρητα, διατρέχοντας απλώς τον κίνδυνο να επανέλθει στην αρχική του θέση και να προετοιµασθεί για να ξαναδοκιµάσει. Καµµιά άµυνα δεν είναι τελεσφόρα, αν δεν εµπεριέχει µια δραστική τιµωρία του επιτιθέµενου, όµως η τιµωρία αυτή δεν µπορεί παρά να συνίσταται σε πράξεις, οι οποίες, αν ιδωθούν µεµονωµένα, χαρακτηρίζονται από την ισχυρή παρουσία επιθετικών στοιχείων: ο αµυνόµενος πυροβολεί µε τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιον σκοπό όπως και ο επιτιθέµενος”.
Ποιά είναι τα δρώντα στη συγκεκριμένη αντιπαράθεση; Ποιά είναι η απειλή;
Αντικειμενικά η Ρωσία και το ΝΑΤΟ. Η σύγκρουση, λοιπόν, γίνεται μεταξύ του όντως νόμιμου δικαιώματος της Ουκρανίας να επιλέξει το μέλλον της και του όντως νόμιμου δικαιώματος της Ρωσίας να προστατεύσει την εδαφική της ακεραιότητα από μελλοντικές απειλές. Σ αυτά τα δύο νόμιμα συμφέροντα πρέπει να γίνει η στάθμιση. Το ζήτημα για τη Ρωσία είναι υπαρξιακό επιπέδου salus populi suprema lex.
Στα καθ ημάς.
Είναι η Ουκρανία Ελλάδα; Στην πραγματικότητα, αν προβάλουμε την αντιπαράθεση στα ελληνοτουρκικά, η Ουκρανία δεν είναι κανείς εκ των δύο δρώντων, αλλά τρίτη χώρα. Είναι η χώρα που επιδιώκει να φιλοξενήσει βάσεις και στρατεύματα ενός εκ των δύο δρώντων, εν προκειμένω του ΝΑΤΟ. Αντίστοιχη με την Ουκρανία στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση θα ήταν επίσης μια τρίτη χώρα, η Αλβανία, η Βουλγαρία ή καλύτερα τα Σκόπια.
Το ερώτημα: Τι θα έκανε η Ελλάδα στην περίπτωση που η Τουρκία, με νόμιμη διμερή συμφωνία με την κυβέρνηση των Σκοπίων (=που είναι ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος, υποκείμενο συμφωνιών) εγκαθιστούσε βάσεις στη Γευγελή; Απ όπου η Θεσσαλονίκη θα ήταν ευάλωτη στους τούρκικους πυραύλους ή ακόμα και το πυροβολικό; Που τα τούρκικα τανκς δεν θα είχαν το γεωγραφικό εμπόδιο του Έβρου και θα μπορούσαν να ξεχυθούν εύκολα ως την πεδιάδα των Γιαννιτσών; Θα είχε κάποιο δικαίωμα να απειλήσει με εισβολή τα Σκόπια, η οποία βεβαίως θα ήταν παράνομη βάσει ΔΔ;
Όποιος θέλει να κρίνει με ειλικρίνεια, πρέπει πρώτα να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, πριν μεταφερθεί νοητά στις πεδιάδες της Ουκρανίας. Αλλιώς, δεν πρόκειται για απόπειρα αντικειμενικής ανάλυσης, αλλά απλώς για πολιτική.