Γράφει ο Γεώργιος Νησιώτης.
Ο εμβολιασμός είναι ένα θέμα που πρόκειται να μας απασχολήσει πολύ στο εγγύς μέλλον. Το ζήτημα του μαζικού εμβολιασμού είναι ένα ζήτημα που περιπλέκει πέραν της ιατρικής, πολλές περισσότερες επιστήμες απ’ αυτές που υποψιαζόμαστε όπως της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνιολογίας, της ψυχολογίας και της νομικής. Είναι ολοφάνερο πως οι δυτικές δημοκρατικές κυβερνήσεις συμπεριλαμβανομένου της ελληνικής, προσπαθούν να βρουν πολιτικοοικονομικά μέσα και νομικές διεξόδους ώστε να μπορέσουν να εμβολιάσουν τον πληθυσμό τους αντιμετωπίζοντας τους ως κατοικίδια ζώα ή στην καλύτερη ως άβουλα και άψυχα όντα που χρήζουν επιτήρηση και καθοδήγηση. Οι πάλαι ποτέ δυτικές κοινωνίες, περήφανες για τα ατομικά τους δικαιώματα και τις φιλελεύθερες πολιτικές τους μετατράπηκαν μέσα σε ένα χρόνο σε σκληροπυρηνικές υγειονομικές δικτατορίες χρησιμοποιώντας τεχνικές πολιτικής, προπαγάνδας και πιέσεως που θα τις ζήλευαν και οι εκλιπόντες δικτάτορες της Γηραιάς ηπείρου.
Ο εμβολιασμός είναι πράξις ιατρική
Μια από τις κύριες επιστήμες, η οποία δυσφημίστηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία δύο έτη και έχουν χτίσει πάνω στο όνομα της μυθικά κέρδη και πολυσυζητημένες καριέρες πολλοί φιλάρεσκοι επιστήμονες και συμφεροντολόγοι ιατροί, είναι αυτή της ιατρικής. Ο κάθε ιατρός ή επιστήμονας προσπάθησε να συνδυάσει την ειδικότητα του με τον κορονοιό και να κλέψει λίγο τηλεοπτικό χρόνο για να προβάλλει το απύθμενο εγώ του. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να μείνει πιστός στο κρατικό δόγμα περί ‘’πανδημίας’’ και να χρησιμοποιήσει την δική του επιστημονικοφανή γλώσσα για τον εκφοβισμό της κοινωνίας και την υπεράσπιση των αδίστακτων μέτρων και των απάνθρωπων lockdowns. Αντιθέτως, άλλοι επιστήμονες, ανεξαρτήτου ειδικότητας και καταξίωσης στον κλάδο τους, περιθωριοποιήθηκαν, δυσφημίστηκαν και πολιορκήθηκαν όταν η άποψη τους και ο ιατρικός τους επιχειρηματικός λόγος διάγνωσης και αντιμετώπισης της ‘’πανδημίας’’ δεν συνέπιπτε με την κυβερνητική πολιτική.
Η ιατρική είναι μια επιστήμη η οποία γεννήθηκε και αναπτύχθηκε στην Αρχαία Ελλάδα από τον ‘’θεό’’ Ασκληπιό αρχικώς, τον Μέγα Ιπποκράτη μετέπειτα και τον ιατροφιλόσοφο Γαληνό. Ο όρκος του Ιπποκράτη διδάσκεται σε κάθε ιατρική σχολή και εμπνέει κάθε νεαρό φοιτητή ή φοιτήτρια που επιθυμούν να μυηθούν στα μυστήρια της ίασης του ανθρώπινου οργανισμού και της ανθρώπινης ασθένειας.
Ο όρκος είναι απαράβατος και απόλυτος όσον αφορά την προσέγγιση και την θεραπεία του ανθρώπου από μία ασθένεια. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποβληθεί σε θεραπεία αν ο ίδιος δεν επιθυμεί την δική του θεραπεία. Δεν μπορείς να επιβάλλεις μία αγωγή σε κάποιον άνθρωπο αν αυτός δεν επιθυμεί να αλλάξει τρόπο ζωής και συνήθειας πρωτίστως και αν δεν επιθυμεί ή δεν συμφωνεί με τον τρόπο θεραπείας του δευτερευόντως.
Για παράδειγμα, έχουμε έναν άνθρωπο ο οποίος έχει διαγνωσθεί με καρκίνο στον προστάτη. Ο ιατρός είναι υποχρεωμένος και κατάλληλος να διαγνώσει τον καρκίνο, να προτείνει την θεραπεία, ακόμα και να τον πείσει για την σημαντικότητα της καταστάσεως, και να τον συμβουλέψει για τον αν θα μπορούσε να τον βοηθήσει κάποια συγκεκριμένη διατροφή ή αποφυγή τροφών ή ακόμα και να του παρέχει συμβουλές ψυχικής υγείας. Σε καμία όμως περίπτωση δεν δύναται να του επιβάλλει την θεραπεία, να του ασκήσει ψυχολογική πίεση επικαλούμενος το συναίσθημα ή την αυθεντία του, να τον τρομοκρατήσει με διάφορα σοφίσματα περί οικογενείας, ζωής και υποχρέωσης, ή να του απαγορεύσει την κατανάλωση τροφίμων ακόμη κι αυτών που είναι αποδεδειγμένα βλαβερά και ενισχυτικά για τον καρκίνο.
Από άποψη ιατρικής, το ζήτημα του εμβολιασμού είναι ξεκάθαρο:
Κανένας ιατρός δεν μπορεί να επιβάλλει μαζικό εμβολιασμό διότι είναι ενάντια στις αρχές της ίδιας του της επιστήμης. Ο μαζικός εμβολιασμός είναι η αναίρεση της ιατρικής επιστήμης.
Ο μαζικός εμβολιασμός είναι απόφασις πολιτική
Η ελληνική κυβέρνηση όλον τον χρόνο προσπαθούσε να μας πείσει πως ασκεί πολιτική δημόσιας υγείας με βάση τα επιδημιολογικά δεδομένα και τις συμβουλές και τις διαγνώσεις της επιτροπής των ‘’ειδικών’’. Μια επιτροπή βέβαια η οποία επιλέχθηκε από το ίδιο το κυβερνών κόμμα κι όχι από αξιοκρατικά κριτήρια ή με βάση το κύρος και το εύρος των γνώσεων και των εμπειριών των επιστημόνων, δηλαδή επιλέχθηκε με πολιτικά κριτήρια επομένως ήταν απόφαση πολιτική.
Η αλήθεια είναι πως οι καλύτεροι ιατροί του κόσμου και οι πιο διαπρεπείς επιστήμονες της υφηλίου δεν μπορούν να επιβάλλουν μέτρα, περιορισμούς και lockdowns, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχουν την νομική κάλυψη και την νομοθετική ισχύ για να το πράξουν. Μόνο οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί μπορούν να επιβάλλουν ένα νέο καθεστώς ‘’έκτακτης ανάγκης’’ όπως το βάφτισαν και να αλλάξουν τον τρόπο ζωής, συμπεριφοράς και συνηθειών των λαών όπως αυτοί επιθυμούν με την βοήθεια σαφώς της ιατρικής επιστήμης ως κυρίαρχο όργανο, την προώθηση της πολιτικής τους από τα Μέσα Μαζικής ‘’Ενημέρωσης’’, την στήριξη τους από την αστυνομία και την κάλυψη τους από την δικαιοσύνη.
Οι κρατικές αρχές έκαναν εξ’ αρχής κάλεσμα στον πατριωτισμό των Ελλήνων με επίκληση στο συναίσθημα που διακατέχει τον ευαίσθητο και επιρρεπή στους συναισθηματισμούς και παρορμήσεις Έλληνα και σε μία χώρα η οποία το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της είναι άνω των 60 ετών και αποτέλεσαν την ομάδα με τον μεγαλύτερο κίνδυνο νόσησης και θνησιμότητας. Μια ‘’Εθνική’’ εκστρατεία εμβολιασμού όπως ονομάστηκε για να δημιουργηθεί το τείχος ανοσίας στον λαό μας. Απορώ πως τόσα χρόνια κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν είδαμε ποτέ μία ανάλογη εκστρατεία από τις κυβερνήσεις και τους λοιπούς φορείς, με συσπειρωμένα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και με τα κονδύλια που σπαταλήθηκαν για την ενημέρωση για τον κορονοιό, για μια Εθνική Εκστρατεία ενίσχυσης του δημογραφικού μας προβλήματος και την καταπολέμηση της υπογεννητικότητας που ταλανίζει την πατρίδα μας από την δεκαετία του 90’!!!
Μία εθνική εκστρατεία αναπαραγωγής και διαιώνισης του Ελληνισμού θα δημιουργούσε ένα πολύ ευρύτερο ‘’τείχος’’ αμύνης και ανάπτυξης απέναντι στον δυτικό εταίρο και στον τουρκικό γείτονα, οι οποίοι λειτουργούν και οι δύο σαν ιοί που καταστρέφουν τον ελληνικό οργανισμό, ο ένας εκ των έσω και ο άλλος εκ των έξω.
Ο εμβολιασμός επ’ ουδεμία περίπτωση μπορεί να θεωρηθεί πατριωτισμός όταν διχάζει μία κοινωνία και έναν λαό. Δεν μπορεί να είναι υγιής πατριωτισμός όταν ο ένας στρέφεται κατά του άλλου και τον κοιτάζει καχύποπτα. Και δεν μπορεί να ονομαστεί ‘’δημοκρατικός’’ πατριωτισμός όταν επιβάλλεται διά της οικονομικής εξαθλίωσης των ‘’αντιφρονούντων’’, δια των κοινωνικών περιορισμών των και δια της πλήρης περιφρόνησης και καταπολέμησης με κάθε μέσο της αντίθετης άποψης.
Αυτό δεν είναι πατριωτισμός! Αυτό δεν είναι δημοκρατία!
Η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι μαζική αλλά συμμετοχική και κοινοτική!
Ο πατριωτισμός δεν μπορεί να είναι βίαιος αλλά πηγαίος από το λαϊκό συναίσθημα!
Η πολιτική μαζικού εμβολιασμού είναι απόφαση πολιτική και αποτελεί πολιτική εθνικού διχασμού, κοινωνικού διαχωρισμού και οικονομικής εξοντώσεως!
Το καθήκον του πολίτη και το πατριωτικό του ήθος
Κάθε πολίτης έχει την υποχρέωση να είναι νομοταγής και πιστός στο Σύνταγμα της χώρας του, να υπακούει στις αρχές του τόπου και να ενισχύει κοινωνική συνοχή του λαού. Ο πολίτης δεν έχει δικαίωμα καταπάτησης των άρθρων του Συντάγματος, της παραβίασης των κανόνων και να έχει αντικοινωνική συμπεριφορά η οποία προσβάλλει την δημόσια ζωή της χώρας ή βλάπτει τον κοινωνικό του περίγυρο.
Έχει το καθήκον να αγαπάει τον τόπο του και να θέλει να τον υπερασπιστεί από τον ξένο κατακτητή αλλά και από τον ντόπιο δυνάστη. Έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί το δίκιο του, την έκφραση του λόγου, την περιουσία του και την τιμή μέσα στο πλαίσιο του Συντάγματος και του νομικού οπλοστασίου που αυτό του παρέχει.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση όπου έχουμε αντιστροφή των αρχών και των όρων από τις ίδιες τις αρχές που επινοούν νέους όρους;
Τι γίνεται από την στιγμή που οι παραβάτες του νόμου και οι διαστροφείς των κανονισμών είναι οι ίδιοι οι κυβερνώντες επικαλούμενοι μία κρίση και επιβάλλοντας ένα ιδιότυπο ‘’καθεστώς έκτακτης ανάγκης’’;
Τι γίνεται όταν το άδικο και το απάνθρωπο γίνεται νόμιμο και ορθό επειδή το λέει ένα Φ.Ε.Κ., δηλαδή ένα φύλλο, ένα κομμάτι χαρτί που νομιμοποιήθηκε από την βουλή, προσανατολίζει πλέον την ζωή ενός ολόκληρου έθνους και κατευθύνει την συμπεριφορά και τις συνήθειες ενός πολίτη;
Τότε οφείλουμε όλοι να αναρωτηθούμε αν η ίδια η κυβέρνηση είναι πατριωτική και αν η βουλή λειτουργεί με γνώμονα το συμφέρον της πατρίδος και του λαού, κι όχι των κομματικών συμφερόντων ή των ξένων δανειστών και κρατών. Οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν η στάση των πολιτών απέναντι στο νέο καθεστώς και στο νέο νόμο θα είναι υπάκουη και νομοταγή ή αντικυβερνητική και επαναστατική με κύριο κριτήριο της σκέψης μας την αλήθεια, το δίκιο και το καλό της πατρίδος και με κύριο πυρήνα της δράσης μας την κοινωνική άμυνα, το εθνικό συμφέρον και την πολιτική αντεπίθεση απέναντι στο επιθετικό και ασφυκτικό κοινοβουλευτικό καθεστώς και στους κρατικούς μηχανισμούς του.
Συμπέρασμα
Το άρθρο 120 το Συντάγματος αναφέρει πως ‘’η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία’’, επομένως ο πατριωτισμός των Ελλήνων είναι συνταγματικά κατοχυρωμένος και νομικά εξοπλισμένος να αμυνθεί, να αντισταθεί και να πολεμήσει με κάθε μέσο που φέρει, τον ντόπιο δυνάστη ή ξενιστή που επιθυμεί να το ανατρέψει ή να το καταλύσει. Το Σύνταγμα αναφέρει ενδεικτικά την λέξη ‘’βία’’, η οποία πιθανώς να εκλαμβάνεται μέσω των τεθωρακισμένων αρμάτων ή των σωμάτων ασφαλείας, όμως υπάρχουν και άλλες μορφές βίας όπως είναι η λεκτική, η ψυχολογική, η οικονομική και η κοινωνική βία. Η βία μπορεί να σε τσακίσει στο ξύλο και να σε αφήσει ανάπηρο, μπορεί όμως κάλλιστα και να σε οδηγήσει στην αυτοκτονία χωρίς καν να σε αγγίξει ή να σε εξοστρακίσει από την κοινωνική ζωή, ζώντας μέσα στην ίδια την κοινωνία.
Επομένως, το πατριωτικό του καθήκον των πολιτών επαφίεται στην πολιτική αντίληψη τους να μπορούν να διαγνώσουν τον εσωτερικό εχθρό και τις κακόβουλες προθέσεις του και να διατηρήσουν το αντιστασιακό τους ήθος αγνοώντας τις κρατικές κυρώσεις και τους ‘’κοινωνικούς’’ πειρασμούς που παρέχει.