της Αλίκης Δημητρίου,
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΣΙΝΤΗ ΣΤΗ ΠΑΦΟ ΚΑΙ ΟΙ ΘΡΑΚΕΣ ΣΙΝΤΙΕΣ
Στο χωριό Πενταλειά της Πάφου και στη δυτική όχθη του Ξερού ποταμού, υπάρχει το μοναστήρι της Παναγίας του Σίντη μέσα στο Αργάκι του Σίντη απ’ όπου πήρε κι την ονομασία.
Τι σημαίνει όμως αυτό το όνομα ΣΙΝΤΗΣ κι από πού προήλθε;Είναι μήπως ένα κατάλοιπο, μία απόδειξις μίας παλαιότερης κατοίκησης της περιοχής;
Στην περιοχή του χωριού υπάρχουν αρχαιότητες που αποδεικνύουν κατοίκηση από τα αρχαία χρόνια περιλαμβανομένων τάφων στο γκρεμό πάνω από το χωριό και ενδείξεις για ύπαρξη κατά την αρχαιότητα ναού. Άρα λογικά θα υπήρχε παλιός οικισμός ο οποίος κι λόγω του ότι το οικοδομικό του υλικό επαναχρησιμοποιήθηκε, αλλά και επειδή δεν έχουν γίνει περαιτέρω αρχαιολογικές έρευνες, έχει παραμείνει στην αφάνεια κι στην άγνοια.
Η περιοχή Σίντης εμπίπτει στη διοικητική έκταση των Κελοκεδάρων όπου επίσης έχουμε πανάρχαιη κατοίκηση. Άρα διαπιστώνουμε ότι κι η ευρύτερη περιοχή κρατάει δείγματα της αρχαιότητας της.
Το ακόμα πιο εκπληκτικό είναι ότι το τοπωνύμιο <Σίντης> απαντάται κι στο κατεχόμενο σήμερα χωριό Αγίου Αμβροσίου Κερύνειας. Σύμφωνα με τα δεδομένα που προέκυψαν από ανασκαφές προ της τουρκικής εισβολής του 1974, το χωριό αυτό φαίνεται να είναι χτισμένο πάνω στα θεμέλια κάποιου πανάρχαιου οικισμού, πρακτική η οποία ακολουθείτο ως επί το πλείστον σε όλες τις περιοχές κι γι’αυτό είναι πολύ δύσκολη η περαιτέρω έρευνα…Στα δυτικά όμως του χωριού Άγιος Αμβρόσιος, σε πλαγιά λόφου που αντικρίζει την ακτή, υπάρχουν λαξευτοί τάφοι που επαναχρησιμοποιούνται ανά τους αιώνες.. εξ’ αυτών γνωστός είναι ο λεγόμενος ” Σπήλιος του Καβάζη”…το χωριό φαίνεται να βρίσκεται στην αρχαία πόλη Μακαρία που ίδρυσαν ήρωες του τρωικού πολέμου.
Αρχαία Ελληνικά φύλα από τα πανάρχαια χρόνια ήταν διασκορπισμένα σε περιοχές της Ελληνικής χαλκοφόρου Μεγαλονήσου , φέρνοντας μαζί τους τις ονομασίες των τοπικών τους περιοχών, των ηρώων τους κι των θεών τους… Κι αυτό για τους σύγχρονους ερευνητές αποτελεί ευτυχώς ένα φάρο για την πορεία της εμβάθυνσης στην ιστορία του τόπου μας.Όπως λοιπόν διαφαίνεται από την αποίκηση του ελληνικού φύλου των Δρυόπων στη περιοχή της Ασίνου στη Κύπρο μέσα από τη διάσωση του ονόματος <Παναγία Ασίνου> ( το οποίο είχα αναλύσει παλαιότερα), έτσι κι στην εκκλησία <Παναγία του Σίντη> , το τοπωνύμιο αποτελεί την απαρχή του προβληματισμού.
Οι Σίντιες ήσαν πανάρχαιο θρακικό φύλο που συνόδευσαν κι το Θεό Διόνυσο κατά τη μεγάλη πολιτιστική του εκστρατεία στις Ινδίες όπως λέγει η Ιερά μας Παράδοση…Κι ο Θεός Διόνυσος, οπως αιώνες αργότερα κι ο απόγονος του ο Μέγας Αλέξανδρος, ίσως να ακολούθησε την ίδια διαδρομή κι να έφτασε κι στη Κύπρο κατά την μεγάλη του εκστρατεία…Κατά τον Στράβωνα, Σίντιες, Σίντοι ή Σαϊοι ή Σαπαίοι ζούσαν πέριξ των Αβδήρων και στη Λήμνο όπως επίσης και ανατολικώς της Καβάλας όπου εκαλείτο ” Στενά των Σαπαίων”.
Ο Όμηρος κι οι Σίντιες”..οὐ γὰρ ἔθ᾿ Ἥφαιστος μεταδήμιος, ἀλλά που ἤδηοἴχεται ἐς Λῆμνον μετὰ Σίντιας ἀγριοφώνους.” ( θ, 293)Η Λήμνος λοιπόν, είναι το νησί του Ηφαίστου όπως μας πληροφορεί ο Όμηρος κι οι πρώτοι κάτοικοι του ήσαν οι αγριόφωνοι Σίντιες , οι οποίοι περιέθαλψαν τον Θεό της Πυρός κατά την πτώση του από τα Ολύμπια δώματα. Αυτός ως ευχαριστήριο αντάλλαγμα τους ΔΙΔΑΞΕ ΤΗ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΩΝ. ΟΙ ΣΙΝΤΙΕΣ ΗΤΑΝ ΑΡΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΤΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝ ΧΑΛΚΙΝΑ ΟΠΛΑ ΜΕ ΜΕΤΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΚΙ ΒΕΒΑΙΑ ΤΗΣ ΧΑΛΚΟΕΣΣΗΣ ΚΥΠΡΟΥ!Ήρθαν λοιπόν στη Κύπρο “ως βοηθοί του Θεού Ηφαίστου” , και δίδαξαν τη τέχνη της αξιοποίησης του χαλκού από τα πανάρχαια χρόνια μέσω της λατρείας των Μεταλλουργών Δαιμόνων Καβείρων ( των Θεών της Σαμοθράκης κι ακόλουθων του Ηφαίστου) που έχει καταγραφεί η λατρεία τους στο νησί μας…Εδώ δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τη θεολογική κι τεχνολογική σχέση των Ιερών Νήσων Σαμοθράκης ( Νήσου των Μεταλλουργών Καβείρων) – Λήμνου ( Νήσου του Ηφαίστου) – Κύπρου ( χαλκοφόρος νησί της Αφροδίτης συζύγου του Ηφαίστου!)Η σύνδεση τόσο σε θεολογικό όσο κι σε επίπεδο τεχνογνωσίας είναι πλέον εμφανής!Η κλειστή αυτή συντεχνία των Καβείρων μεταλλουργών που κατείχε αυτή την ύψιστη ” τεχνολογική γνώση” της κατεργασίας του θεϊκού μετάλλου του χαλκού ( λεγόταν το μέταλλο των Θεών) , ίσως βρίσκεται ακόμη καλά φυλαγμένη στους προ ομηρικούς οικισμούς της περιοχής του Σίντη… Κι ένα όνομα μόνο αντηχεί τη παλαιά τους δόξα κι κυριαρχία.
Επιπροσθέτως, ο κατ’εξοχήν Θρακικός Θεός Διόνυσος συνδέεται από τη ρίζα του με τους Σίντιες. Ίσως η εισαγωγή της αμπελοκαλλιέργειας στη Κύπρο να είναι κι αποτέλεσμα της εισαγωγής της λατρείας του Διονύσου μέσω της εγκατάστασης των θρακικών φύλων. Ήδη βλέπουμε στη Μυθολογία της Λήμνου ότι ο Θόαντας, γιός του Διονύσου κι της Αριάδνης δίδαξε στους Λήμνιους τη καλλιέργεια του αμπελιού. Κι η Θεά Αφροδίτη της Κύπρου, τιμώρησε με δυσοσμία τις Λήμνιες γυναίκες που είχαν παραμελήσει τη λατρεία της…Στο χωριό Πενταλειά που βρίσκεται η περιοχή του Σίντη, εδώ κι αιώνες καλλιεργούνται αμπέλια οινοποιησίμων ποικιλιών αφού ανήκει στη γεωγραφική περιφέρεια των αμπελιοχωρίων Λεμεσού Πάφου όπου η λατρεία του Θρακικού Διονύσου κυριαρχούσε…Στο ίδιο χωριό υπάρχει κι η τοποθεσία <Αξύλοφος> , που παραπέμπει στα Ιερά ονόματα των Καβείρων ΑΞΙΕΡΟΣ, ΑΞΙΟΚΕΡΣΑ ΚΙ ΑΞΙΟΚΕΡΣΟΣ.
Οι σχέσεις Θράκης Κύπρου χάνονται πραγματικά στα βάθη των ελληνικών αιώνων. Κι ένα ακόμη παράδειγμα αυτής της σχέσης μας καταγράφει κι πάλι η Ιερά μας Παράδοση.Όλη η μουσική έχει θεωρηθεί ότι κατάγεται από τη Θράκη κι ο διάσημος Θράκας Ιερέας Αοιδός Θάμυρις ( του οποίου την ιστορία μας λέει ο Όμηρος), φαίνεται να έζησε κι να πέθανε στη Κύπρο μας , στο ιερό της Αφροδίτης στη Παλαίπαφο.. κατά τον Τάκιτο ο Θαμίρας ή Τάμιρας ήρθε στη Κύπρο κι αφού ο μέγας Ιερέας , βασιλιάς της Κύπρου κι Μουσικός της Θεάς Αφροδίτης Κινύρας τον υποδέχτηκε ΩΣ ΙΣΟΤΙΜΟ ΤΟΥ, του παραχώρησε κι τα ανάλογα προνόμια…( Άρα προερχόταν από το ίδιο ιερατικό γένος με τον Κινύρα;;!)Να σημειωθεί ότι η πελασγική ονομασία Θάμυρας συνδέεται με το όρος Τόμαρος/ Τόμουρος της Δωδώνης ( Ούρος είναι ο φύλακας), και των πανάρχαιων ιερέων του Δία κι της Διώνης ( μητέρας της Αφροδίτης), που επικαλείται ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα. Μία ακόμη γλωσσική απόδειξη της ενότητας από Θράκηςκι Ηπειρωτικής Ελλάδας μέχρι Κιλικίας – Κύπρου με την πρωτοελληνική ομοφυλία…Κατά τον Ευστάθιον Τόμουραι ήσαν οι χρησμοί και τόμουροι οι αοιδοί! Κατά τον Ησύχιον, Τόμουρος ήταν ο προφήτης, ο ιερεύς, ο διάκονος.
Υπάρχει λοιπόν χωρίς αμφιβολία ένας προ ομηρικός ενιαίος ελληνοπελασγικός κόσμος ο οποίος εκτείνεται από την τότε Θράκη μας μέχρι τη Κύπρο μέσω της Ιερής μας Παράδοσης ( Μύθου), της Θρησκείας κι της Ρίζας…Το μοναδικό κι ανεκτίμητο ψηφιδωτό του Ελληνισμού έχει αποτυπωθεί στη Κύπρο μας κι όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν διακαώς να την αφελληνίσουν…“όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του, ( ο μαντάτο φόρος), θα φέρεισ’ αυτούς που γύρευαν ν’ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντοτο φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας.Φωνή Κυρίου επί των υδάτων.Νῆσός τις ἔστι!” ( Γ. Σεφέρης)