της Χάρης Σπανού
Ήμασταν εξοχή στην Κάρπαθο. 11 Αυγούστου 1996. Με τις κόρες 2 και 5 ετών. Ωραία η Κάρπαθος, αλλά ανεμόεσσα – έβλεπες την παρθένα ακτή και τη γαλάζια θάλασσα αλλά φυσομανούσε ο άνεμος – δύσκολο να χαρούν τα νήπια το νερό ή την άμμο. Έφαγαν κάμποση άμμο εκείνο το καλοκαίρι. Καταφύγαμε σε ένα χωριό στο βουνό, σ´ένα κατάλυμα με πισίνα, με την επωνυμία Popi’s studios.
Aθάνατη Ελλάς.
Εκεί έμαθα ότι το τοπικό, αιολικής καταβολής κληρονομικό δίκαιο προέβλεπε πως όλη η περιουσία πάει στην πρωτότοκη κόρη – τίποτε στα άλλα παιδιά – ετηρείτο. Η Πόπη ήταν πρωτότοκη. Διακοπές, με τα γνωστά μικροπροβλήματα των νεαρών οικογενειών. Δεν υπήρχε φρέσκο γάλα παστεριωμένο. Μόνο κατσικίσιο,γνήσιο μου είπε υπερήφανα η μανάβισσα. Αγόρασα ένα μπουκάλι. Δεν ήπιαν παρά μια γουλιά η καθεμιά, είπαν «γιαξ».
Σιγά που θα στενοχωριόμουν. Μεγάλωσαν γενιές χωρίς γάλα, μόνο με γιαούρτι και τυρί. Το απόβραδο εκεί που δροσιζόμασταν στον κήπο παίζοντας με την μικρή σειρήνα, τον φλάουντερ, τα πλέι μομπίλ ήρθε η Πόπη ανήσυχη και μας είπε :
Ελάτε στην τηλεόραση, κάτι έγινε στην Κύπρο.
Ανταλλάξαμε βλέμματα με τον Αλέκο και με βαρύ βήμα μπήκαμε μέσα. Είδαμε εκείνο το βράδυ το φονικό του Τάσου Ισαάκ. Για να ακριβολογούμε : είδαμε το λυντσάρισμα, το ττοπούζιασμα μέχρι θανάτου ενός νέου από μια δωδεκάδα αλλοφρόνων Τούρκων μπροστά στα μάτια των εκπροσώπων των Ηνωμένων Εθνών, της κυπριακής αστυνομίας, των τηλεοπτικών σταθμών και πολλού κόσμου. Διαμαρτυρομένων Ελλήνων απο τη μία και Τούρκων κατακτητών από την άλλη.
Δεν ξέρω αν θυμούνται κάτι οι κόρες. Είχαν το παιγνίδι και συνήθως γύριζαν την πλάτη στην οθόνη. Το καλοκαίρι ήταν ήδη βαρύ. Είχε πεθάνει ο πατέρας μου τον Νιόβρη και αισθανόμουν ορφανή. Μετά έμαθα για την έγκυο γυναίκα του Τάσου Ισαάκ. Ένιωσα ελάχιστη την ορφάνια μου μπροστά στης Αναστασίας Ισαάκ. Στον τρόμο, το άλγος της γυναίκας, των γονέων του.
Από τότε νιώθω ντροπή για «την ηγεσία» του τόπου. Αμφιβάλλω αν πόνεσαν. Βιάστηκαν να συμμαζέψουν, να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Μην μπει ο κόσμος στη γη του «παραβιάζοντας» τη γραμμή κατοχής. Γιατί οι Τούρκοι θα έριχναν στο ψαχνό, δεν έχουν κωλύματα.
Τρεις μέρες μετάο Σολωμός Σολωμού εκτελέστηκε εν ψυχρώ πάνω στον ιστό της κατοχικής σημαίας- σκαρφάλωσε για να την κατεβάσει. Μπαμ. Πάει κι ο δεύτερος.
Τόσα χρόνια επιμένουν.Η πολιτική ηγεσία η εδώ και στην Ελλάδα επιμένει.
Θέλουν ΔΔΟ. Να μεταμορφωθούμε σε «κυπρίους» σκέτο για να μην υπάρξει αντίσταση στην κατοχή, στην εθνοκάθαρση, στον εποικισμό, στην λεηλασία.
Ο κόσμος χαντακωμένος, απαθής, ημιθανής, χωρίς ηγεσία αντάξιά του. Μάλιστα. Ωραία. Μόνο που χρόνια μετά, μια γενιά που δεν θα ξέρει τα χωριά ή τους πρόσφυγες, ή τους νεκρούς της θα εξεγερθεί. Όπως πρέπει.
Και θα πάρουνε τα όνειρα εκδίκηση.
Ο άνθρωπος, οι άνθρωποι έχουν ροπή προς την Ελευθερία.
Τέλος.
Αιωνία η μνήμη των μαρτύρων ΙΣΑΑΚ- ΣΟΛΩΜΟΥ.
Χ.Ν.Σ.