Στα δύο πρώτα μέρη της μελέτης μας σχετικά με τη δύναμη των μη επανδρωμένων των Τ.Ε.Δ είδαμε τα συστήματα που υπηρετούν στην παρούσα φάση.
Μπορείτε να βρείτε το 1ο μέρος της τριλογίας στον πιο κάτω σύνδεσμο:
Όπως επίσης, το 2ο μέρος στον ακόλουθο:
Σε αυτό το 3ο μέρος θα αλλάξουμε τον τρόπο προσέγγισής μας. Ως τώρα, αναλύσαμε τα συστήματα τα οποία υπηρετούν στις Τ.Ε.Δ των οποίων οι δυνατότητες είναι δοκιμασμένες στο πεδίο της μάχης και το κύριο μέλημά μας ήταν να εκτιμήσουμε το πλήθος τους καθώς και τις δυνατότητες των γραμμών παραγωγής.
Στο 3ο μέρος όμως, επειδή θα προσεγγίσουμε συστήματα τα οποία μόνο στα χαρτιά υπάρχουν, θα χρησιμοποιήσουμε τα θεωρητικά τεχνικά χαρακτηριστικά που δίνουν οι κατασκευαστές ώστε να αντιληφθούμε τη φιλοσοφία με την οποία χτίζουν οι γείτονες τις ένοπλες δυνάμεις τους , τουλάχιστον στο κομμάτι των μη επανδρωμένων.
Το κατά πόσο θα επιτευχθούν τα χρονοδιαγράμματα που έχουν τεθεί (ευχόμαστε όχι) ή αν τα συστήματα αυτά αργήσουν να ωριμάσουν μόνο ο χρόνος θα το δείξει.
AKINCI / AKSUNGUR:
Πρόκειται για δύο αεροχήματα ( ένα προερχόμενο από τον ιδιωτικό τομέα της πολεμικής βιομηχανίας κι ένα από μια κρατική εταιρεία) με δύο κινητήρες.
Απ’ ότι φαίνεται από τις ανοιχτές πηγές, ο αρχικός σχεδιασμός ήταν να δημιουργηθούν δύο συστήματα τα οποία θα μπορούν να μεταφέρουν μεγάλα οπλικά φορτία, σε πολύ μεγάλα ύψη και σε πολύ μακρινές αποστάσεις.
Όμως μετά την έως τώρα αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα των F 35 καθώς και το αμερικανικό εμπάργκο, αναγκαστικά τα δυο αυτά συστήματα θα πρέπει να αναλάβουν αποστολές που έως τώρα ήταν χρεωμένες στα F16 ή / και άλλες που επρόκειτο να αναλάβουν τα F 35. Κανένα από τα δύο δεν πρόκειται να αναλάβει ΑΠΛΑ ρόλους παρατήρησης ή κατάδειξης στόχου για λογαριασμό των F 16.
Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να τονίσουμε πως οι δοκιμές των πρωτοτύπων γίνονται με τον κινητήρα τουρκικής κατασκευής ANKA TEI PD-170, αλλά ήταν προγραμματισμένο τα αεροχήματα παραγωγής να φέρουν τον ANKA TEI PD-220 ο οποίος όμως είναι ακόμη στη φάση των τελικών δοκιμών και αποδοχής. Μιλάμε για τουρκικούς κινητήρες 170 και 220 ίππων αντίστοιχα. Και ενώ λοιπόν όλα έδειχναν ότι πρόκειται για δύο όμοια συστήματα, η Baykar ( του γαμπρού) με μια πρόσφατη ανακοίνωσή της, ταράζει τα νερά. Ανακοίνωσε λοιπόν πως στο δικό της αερόχημα θα τοποθετήσει τους ουκρανικούς κινητήρες IVCHENKO PROGRESS AI-450C2 που παράγουν 750/540 hp μέγιστη ισχύ απογείωσης / πτήσεως αντίστοιχα.
Ταυτόχρονα, δημιούργησε μια κοινοπραξία με την επωνυμία «Ασπίδα της Μαύρης Θάλασσας» με την ουκρανική εταιρεία, η οποία είναι επιφορτισμένη με το σχεδιασμό και την κατασκευή ενός ακόμα πιο ισχυρού κινητήρα turboprop 900/750 hp που προέρχεται από το AI-450C2. Τόσο η BAYKAR όσο και η IVCHENKO PROGRESS θα διατηρήσουν πλήρη δικαιώματα αδειοδότησης για τον νέο κινητήρα, παρέχοντας αποτελεσματικά στην Τουρκία ένα νέο εγχώριο κατασκευασμένο turboprop !!! Ο νέος κινητήρας θα εξοπλίσει μια «παραλλαγή φάσης ΙΙ» της τελευταίας έκδοσης AKINCI γύρω στο χρονικό πλαίσιο του 2023.
Το γιατί η Baykar διαλέγει να ακολουθήσει αυτό το δρόμο και δε μένει στο σίγουρο (αυτόν δλδ που προβλέπει τουρκικό κινητήρα), απαντάται από τα οπλικά συστήματα και τα λοιπά συστήματα αποστολής που δήλωσαν ότι το Akinci θα φέρει. Παραθέτουμε επακριβώς από το δελτίο τύπου:
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν, ότι οι μεγαλύτεροι κινητήρες απαιτούνται προκειμένου το αερόχημα να μπορεί να φέρει radar AESA και τα Pods ηλεκτρονικού πολέμου (μεγαλύτερα συστήματα = μεγαλύτερες ανάγκες σε ενέργεια = μεγαλύτεροι κινητήρες).
Έτσι λοιπόν θα έχουμε μια μετάλλαξη ενός MALE UAV σε ένα σύστημα φορέα υποστρατηγικών όπλων και Α/Α πυραύλων BVR που θα μπορεί να λάβει αποστολές μαχητικών Α/Φ, έχοντας παράλληλα τη δυνατότητα να επιχειρούν από ύψη 40.000 ποδών υπερπηδώντας στην κυριολεξία το μεγαλύτερο πλήθος Α/Α συστημάτων του Γ.Ε.Ε.Θ.Α και του Γ.Ε.Ε.Φ.
Θα απαιτούνται λοιπόν μαχητικά Α/Φ για την αναχαίτισή τους.
Με βάση τους ρυθμούς παραγωγής που το business plan της Baykar ανέφερε (δες στο πρώτο μέρος της ανάλυσης εδώ) και εφόσον οι γραμμές παραγωγής επιτύχουν τους επιθυμητούς ρυθμούς, οι Τ.Ε.Δ θα μπορούν να ρίχνουν 24 συστήματα από το καθένα σε κάθε έτος !!!
Υπενθυμίζουμε ότι και τα δύο θα φέρουν AESA Radar που σημαίνει πως θα έχουν Α/Α δυνατότητες……
ALPAGU:
Παρατηρούμε δηλαδή, ότι η χρήση drone ξεφεύγει από τα επίπεδα Τάγματος / Λόχου και κατεβαίνει ως τον απλό στρατιώτη.
Εκτιμούμε ότι θα χρησιμοποιηθούν εναντίων στόχων ευκαιρίας ή ακόμη και για αμυντικούς σκοπούς (σε περιπτώσεις για παράδειγμα κύκλωσης ενός τμήματος από τεθωρακισμένες ή άλλες ισχυρές δυνάμεις).
SONGAR:
Το Songar είναι τουρκικής κατασκευής drone φορέας πολυβόλου βάρους 45 κιλών. Από την ιστοσελίδα της κατασκευάστριας εταιρείας λαμβάνουμε τις πιο κάτω ενημερώσεις.
Από τα χαρακτηριστικά που δίνονται, εκτιμούμε πως το συγκεκριμένο αερόχημα θα εισέλθει σε υπηρεσία σε τμήματα ειδικών δυνάμεων (για αυτό και το διαμέτρημα των 5,56 χιλ,) με μεγάλη γκάμα χρήσης, από το τμήμα υποστηρίξεως μια δύναμης εφόδου ως τμήματα της SAT επί ταχυπλόων.
ULAQ:
Θα παραθέσουμε λίγες πληροφορίες και για το θωρακισμένο μη επανδρωμένο σκάφος επιφανείας ULAQ παρότι δεν είναι εναέριο μέσο.
Έχει κατασκευαστεί από προηγμένα σύνθετα υλικά, έχει μήκος 11 μέτρα, εμβέλεια 400 km, ταχύτητα 65 km / h, δυνατότητες όρασης ημέρας / νύχτας, και επικοινωνεί με το χειριστή μέσω κρυπτασφαλισμένων συστημάτων. Ο χειριστής θα μπορεί να βρίσκεται σε σημεία στην ξηρά, σε θαλάσσιες πλατφόρμες ή σε αεροσκάφη.
Οι αποστολές που θα λάβει θα είναι συλλογής πληροφοριών, επιτήρησης – αναγνώρισης, πόλεμος επιφανείας, ανορθόδοξος πόλεμος, συνοδείας άλλων σκαφών, προστασίας υποδομών κλπ. Οι δοκιμές στη θάλασσα ξεκίνησαν το Δεκέμβριο του 2020 και το σκάφος αναμένεται να εισέλθει σε υπηρεσία τον Απρίλιο του 2021.
Το σκάφος σε πρώτη φάση θα φέρει τετραπλό εκτοξευτή κατευθυνόμενων ρουκετών Cirit, μέγιστου βεληνεκούς 8 χιλιομέτρων, και έναν διπλό εκτοξευτή κατευθυνόμενων με laser αντιαρματικών βλημάτων L-UMTAS Μαζί με τα πυραυλικά συστήματα, το AUSV θα είναι εξοπλισμένο με διαφορετικές παραλλαγές συστημάτων επικοινωνίας και τεχνητής νοημοσύνης, όπως jamming και συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου για την κάλυψη διαφορετικών επιχειρησιακών αναγκών.
Το ULAQ θα μπορεί να εκτελεί κοινές επιχειρήσεις με UAV ή μονάδες επιφανείας αφού θα ενεργούν υπό το καθεστώς δικτυοκεντρικοποίησης.
Στόχος των κατασκευαστών είναι σε δεύτερη φάση είναι να αναπτυχθούν τρεις ακόμη εκδόσεις ώστε το σκάφος να μπορεί να αναλάβει αποστολές χωρίς να λαμβάνει εντολές από κάποιο χειριστή αλλά μέσω τεχνητής νοημοσύνης, όπως και να εφοδιαστεί με συστήματα ανθυποβρυχιακού πολέμου με ελαφρές τορπίλες των 324 χιλιοστών, με συστήματα ναρκοπολέμου και βλήματα κατά πλοίων Atmaca.
Βίντεο που κυκλοφορεί στο youtube και δεν αφήνει περιθώρια για τις αγνές προθέσεις των γειτόνων. Παρατηρήστε την περιοχή διεξαγωγής του επεισοδίου, καθώς επίσης και το γεγονός ότι τα ULAQs ελέγχονται από mini van του εμπορίου (που σημαίνει ότι ένα μέσο παρατήρησης και στοχοποίησης του ΕΣ δε θα έχει τη δυνατότητα να επισημάνει ποιος είναι ο σταθμός ελέγχου και να τον στοχοποιήσει) που βρίσκεται στην ξηρά και μέσω link μοιράζονται την ίδια εικόνα. Εντυπωσιακό επίσης το γεγονός ότι στο βίντεο ακούγεται ο τούρκος στρατιωτικός ο οποίος βρίκεται στο κοντινότερο πλωτό μέσο και μέσω μεγαφώνου προειδοποιεί το «εχθρικό» πλοίο πως βρίσκεται εντός της τουρκικής υφαλοκρηπίδας. Ακολούθως τα ULAQs βάλλουν εναντίον του πλοίου εισβολέα από διαφορετικές κατευθύνσεις !!!
Διαπιστώσεις – Συμπεράσματα:
Θα θέλαμε να προλάβουμε τους αναγνώστες που θα πουν ότι τα περισσότερα από τα μη επανδρωμένα συστήματα που παρουσιάστηκαν δεν είναι δοκιμασμένα στα πεδία των μαχών και κατ’ επέκταση είναι αμφιβόλου αποτελεσματικότητας.
Εν μέρει θα συμφωνήσουμε μαζί τους. Επίσης θα προσθέσουμε ότι πολλά από αυτά είναι μικρού μεγέθους που σημαίνει ότι υπάρχουν περιορισμοί στη χρήση λόγω καιρικών συνθηκών (πχ Kargu μπορεί να πετάξει με συνθήκες ταχύτητας ανέμου ως 36 χλμ / ώρα = 5 μποφόρ, προφανώς κάτι ανάλογο θα ισχύει και για το ULAQ).
Όμως, η ουσία της τριλογίας της ανάλυσης που παρουσιάστηκε και η οποία αποτελεί το «ζουμί» πληροφοριών από 160 ανοιχτές πηγές, δεν είναι ΜΟΝΟ αυτές καθαυτές οι δυνατότητες των οπλικών συστημάτων που παρουσιάστηκαν.
Το «ζουμί» είναι πως οι γείτονες την τελευταία δεκαπενταετία έχουν μπει σε μια άλλη τροχιά, σε άλλη φιλοσοφία.
Στη φιλοσοφία του δικτυοκεντρικού – τεχνητής νοημοσύνης πολέμου – πολέμου κορεσμού.
Κι αυτό είναι το ανησυχητικό. Τα οπλικά συστήματα που παρουσιάστηκαν, αποτελούν κομμάτια ενός συστήματος το οποίο δύσκολα παρεμβάλλεται, θα είναι 100% τουρκικής κατασκευής με ότι αυτό συνεπάγεται και μέσω του οποίου όλοι οι ανθρώπινοι πόροι κι όλα τα συστήματα θα είναι ενωμένα και θα μπορούν να μοιράζονται την τακτική και όχι μόνο εικόνα – πληροφορίες.
Επιπλέον οι Διοικητές θα μπορούν να επεμβαίνουν (θυμίζουμε ότι ένας Διοικητής δύνανται να επέμβει με διαταγές, ελιγμό και πυρά) άμεσα και αποτελεσματικά. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε την εισαγωγή της τεχνητής νοημοσύνης μέσω της οποίας, τα διάφορα οπλικά συστήματα θα μπορούν να «διορθώνουν» καταστάσεις ή να αναγνωρίζουν και να προσβάλλουν στόχους ευκαιρίας οι οποίοι δεν θα είναι ορατοί από το ανθρώπινο μάτι.
Το αντίδοτο σε όλα αυτά ίσως είναι πολύ απλό και δεν περιλαμβάνει κατ’ ανάγκη διαστημικά αντισυστήματα, αλλά μπορεί να ξεκινήσει από μια αμυντική θέση με σκέπαστρο από μπετόν, έναν πεζικάριο με plate carrier, ένα ρυμουλκούμενο πυροβόλο που τοποθετήθηκε σε όχημα ή και μια αναπροσαρμογή των επιχειρησιακών σχεδίων που προβλέπουν κάλυψη και απόκρυψη των high value assets σε σημεία εντός κατοικημένων τόπων που ήδη υπάρχουν.
Αυτά είναι όμως η αρχή και σίγουρα ένα καθολικό σχέδιο αντιμετώπισης της λαίλαπας των μη επανδρωμένων συστημάτων της άλλης πλευράς, απαιτεί πολύ προσεκτική μελέτη και πολλές, πολλές δοκιμές.
Στην παρούσα τριλογία, προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε την ΕΝΕΣΤΩΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ διότι από εκεί ξεκινούν όλα τα Σχέδια Επιχειρήσεων. Από την ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
Σε καμία των περιπτώσεων δεν επιθυμούμε να διαφημίσουμε τα τουρκικά συστήματα, ούτε και να επηρεάσουμε το ηθικό των αναγνωστών.
Όμως, έχουμε την πεποίθηση πως αν τα Επιτελεία δεν ενσκήψουν πάνω από το πρόβλημα με σοβαρότητα και συνέπεια, ΔΕ ΛΕΜΕ ΠΩΣ ΘΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, αλλά θα θρηνήσουμε πολλά θύματα.