Γράφει ο Λεωνίδας Σωτηρίου
Στρατηγικός Αναλυτής
Ως τώρα, οι εμπλοκές της Τουρκίας σε β. Ιράκ και Συρία μπορούν να χαρακτηρισθούν επιτυχείς, διότι αν κάποιος δει το δάσος και όχι το δένδρο η Τουρκία εισέβαλε και επιχειρεί στρατιωτικά στις χώρες αυτές χωρίς να πιέζεται από κανένα διεθνή παράγοντα. Και μπορεί αρχικά να είχε αναγγείλει πολύ πιο μεγαλεπήβολους Στρατηγικούς Σκοπούς, δεν πρέπει όμως να λησμονούμε πως αυτή είναι η πάγια τουρκική τακτική. Η μέθοδος του σαλαμιού. Ζητάω πολλά στη αρχή, κερδίζω λίγα και μετά βήμα βήμα επιτυγχάνω αυτό που θέλω.
Στη Λιβύη και το Αζερμπαϊτζάν η τουρκική εμπλοκή είναι εν εξελίξει με αμφίβολη κατάληξη, αλλά σίγουρα χωρίς οικονομικό κόστος, κάτι που σημαίνει ότι δύναται να συνεχίσει για μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμη. Οι δυο αυτές χώρες, αποτελούν κρίσιμους ενδιάμεσους σκοπούς για την τουρκική στρατηγική, διότι για την Τουρκία αποτελούν εν δυνάμει τουρκικές ενεργειακές πηγές, δηλαδή οικονομικές πηγές.
Το δεδομένο είναι πως οι τούρκοι έχουν καταλάβει οτι για να μπορέσουν να κάνουν το μεγάλο βήμα, θα πρέπει να υπερβούν ή τουλάχιστον προσωρινά να παρακάμψουν το μεγάλο πρόβλημα που ονομάζεται Ελλάδα.
Μα, αποτελεί για την Τουρκία, τόσο μεγάλο πρόβλημα η Ελλάδα;
Ναι, η Ελλάδα αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για την Τουρκία. Και αυτό έγινε αντιληπτό στα επιτελεία του Ερντογάν αμέσως μετά την Καθαρά Δευτέρα. Η Ελληνική Στρατιωτική Ισχύς είναι τεράστια και αυτό είναι γνωστό στους Τούρκους, αλλά η πολιτική βούληση που επεδείχθη στον Έβρο ήταν μη αναμενόμενη. Πλέον η Τουρκία θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να παρακάμψει προς το παρόν το πρόβλημα που ονομάζεται Ελλάδα. Και λέμε προς το παρόν, διότι οι τούρκοι έχουν καταλάβει πως « δυο σκληροί στην ίδια πόλη» δε χωρούν. Πιστεύουν ότι η τουρκική στρατιωτική μηχανή θα μπορεί να επιφέρει σίγουρη νίκη εναντίον της Ελλάδας τουλάχιστον σε 2 με 3 χρόνια από σήμερα.
Όμως, η κύρωση του East Med από τα κοινβούλια Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας το τελευταίο έτος αισθάνονται ότι τους αναγκάζει να κινηθούν πολύ γρηγορότερα. Το πρόβλημα είναι ότι στα επιτελεία τους δεν επικρατεί η εκτίμηση πως σε μια σύγκρουση (έστω και τοπική υπό τη μορφή θερμού επεισοδίου) με τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα εξέλθουν νικητές. Και αυτό είναι ακριβώς ο παράγοντας που τους αναγκάζει να κινηθούν, προς το παρόν, στην κατεύθυνση της παράκαμψης τους «Ελληνικού προβλήματος».
Με τη Ρωσία, αισθάνονται ότι έχουν τη δυνατότητα να διαχειριστούν την σχέση. Το ίδιο και με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Άλλωστε συμπληρώθηκε ένα έτος από την ημέρα εισβολής στην κυπριακή ΑΟΖ χωρίς να έχουν επιβληθεί εις βάρος τους κυρώσεις. Ο χρόνος πιέζει τη σχέση τους με τις ΗΠΑ, καθώς εκεί υφίσταται πλέον η ανασφάλεια για την ύπαρξη του Τραμπ στο Λευκό Οίκο. Επίσης, στο κομμάτι της Αιγύπτου καθώς πρέπει οπωσδήποτε να μην επιτρέψουν στην Αίγυπτο και την Ελλάδα να καταλήξουν σε συμφωνία για τις ΑΟΖ τους. Αυτό θα είναι το τελικό χτύπημα σχετικά με την παρουσία τους στην Ανατολική Μεσόγειο.
Σύμφωνοι, αλλά είναι μόνο η Ελλάδα το πρόβλημα για την Τουρκία;
Απάντηση: Ναι, μόνο η Ελλάδα.
Στην πραγματικότητα οι Αιγύπτιοι θέλουν να κρατούν και τις δύο πόρτες ανοιχτές. Και αυτή της Ελλάδας και αυτή της Τουρκίας. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται το Ισραήλ, αλλά και η Γαλλία. Ας είμαστε ειλικρινείς και να μη μας κάνει εντύπωση. Κανείς δεν αγαπάει την Ελλάδα περισσότερο από τον εαυτό του. Όσο εύκολα οι ενεργειακοί κολοσσοί κάνουν business με την Ελλάδα, τόσο εύκολα μπορούν να κάνουν και με την Τουρκία. Άρα, αν οι τούρκοι καταφέρουν να βγάλουν απ’ τη μέση τον αιώνιο εχθρό, γνωρίζουν πολύ καλά ότι την επόμενη μέρα και η Γαλλία και η Ιταλία και η Γερμανία και η Αίγυπτος και το Ισραήλ θα τη δέχονται ως ισότιμο συνομιλητή και πως σίγουρα μόνο να κερδίσει θα έχει από τα μερίδια που αυτή τη στιγμή ανήκουν στην Ελλάδα.
Για την Κύπρο ούτε λόγος. Η Κύπρος χωρίς την ύπαρξη της Ελλάδας είναι ένα φύλλο στον άνεμο ή στο πέλαγο (που λέει και το γνωστό άσμα).
Εύκολα λοιπόν γίνεται κατανοητό, πως τα προβλήματα για την Τουρκία λύνονται με το να βγει η Ελλάδα από τη μέση.
Και η Ελλάδα;
Η Ελλάδα πρέπει να καταλάβει πως η ειρήνη και η ευημερία του ελλαδικού και κυπριακού λαού, περνάει από την αποφασιστικότητα που θα επιδείξει η παρούσα πολιτική της ηγεσία. Ναι, του ελλαδικού και του κυπριακού λαού. Και από αυτό αποδεικνύεται η συνέχεια και η ενότητα του Ελληνικού τόξου που ξεκινάει από τους Οθωνούς και καταλήγει στον Απόστολο Ανδρέα.
Τα σενάρια που μπορούν να διαχειριστούν οι δύο πλευρές (Ελλάδα και Τουρκία) χωρίς να τους δημιουργήσουν εσωτερικούς τριγμούς, είναι μετρημένα. Το εξής ένα:
Να αποφευχθεί η στρατιωτική σύγκρουση.
Κι αυτό γιατί αν σε μια στρατιωτική αναμέτρηση, ηττηθεί ο Ερντογάν τίθεται θέμα βιολογικής πλέον ύπαρξής του. Έχει δημιουργήσει πολλούς θανάσιμους εχθρούς στο εσωτερικό, οι οποίοι θα αδράξουν την ευκαιρία.
Εάν τώρα η αναμέτρηση είναι τοπική, το μόνο θύμα της ήττας θα είναι ο Ερντογάν. Αν η αναμέτρηση έχει προλάβει και μετεξελιχθεί σε γενικευμένη σύγκρουση, τότε τίθενται υπαρξιακά προβλήματα για την ολότητα του τουρκικού κράτους. Και αυτό γιατί η Τουρκία δείχνει να έχει μεγαλώσει αρκετά ώστε να ενοχλεί τους μεγάλους.
Αν ηττηθεί η Ελλάδα, ο Έλληνας Πρωθυπουργός θα μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, το μισό Αιγαίο θα περάσει στον έλεγχο της Τουρκίας, η Θράκη θα οδεύσει σε μια αυτονόμηση υπό μορφή επιτηρούμενης εμπορικής ζώνης και η Κύπρος θα πιεστεί σε καταστροφική λύση του Κυπριακού. Αν η Ελλάδα ηττηθεί, θα μετατραπεί σε Ελλάδα της Μελούνας.
Τόσο η Αθήνα, όσο και η Άγκυρα γνωρίζουν τα πιο πάνω σενάρια. Το πρόβλημα είναι ότι η Τουρκία έχει ανοιχθεί και έχει κλιμακώσει τόσο πολύ που δείχνει να μη μπορεί να διαχειριστεί μια αναδίπλωση. Προσωπικά για τον Ερντογάν αυτό θα ισοδυναμούσε με μια ήττα.
Αυτό σημαίνει ότι η Ελληνική Ηγεσία θα πρέπει να βαδίσει το μονόδρομο της δυναμικής αντίδρασης. Όπως ακριβώς στον Έβρο. Αυτή τη φορά όχι σημειακά, αλλά ολοκληρωτικά.
Τώρα είναι η ώρα.
Σε δύο ή τρία χρόνια θα είναι αργά, διότι το ισοζύγιο δυνάμεων θα έχει γύρει υπέρ της Τουρκίας. Εάν η Ελλάδα κινηθεί με τη λογική «κρύβω το πρόβλημα κάτω από το χαλί» μέσω των διαπραγματεύσεων (= προσωρινή παράκαμψη του προβλήματος που λέγεται Ελλάδα, από την Τουρκία), τότε σίγουρα θα πρέπει στο καλύτερο σενάριο να δεχθεί αναβολή των εξορύξεων σε Ελλάδα και Κύπρο. Αυτό θα αποτελέσει την ταφόπλακα της ανασύστασης της οικονομίας Ελλάδας – Κύπρου, διότι παράλληλα για να μπορέσει να διατηρήσει το ισοζύγιο δυνάμεων (διότι με το να θέλουμε αναβολή λύσης του προβλήματος με την Τουρκία σημαίνει ότι ζητάμε χρόνο ώστε να ετοιμασθούμε) θα απαιτηθούν περί τα 20 δις ευρώ.
Μετά και τις χθεσινές εξελίξεις με τις τουρκικές NAVTEX και την κινητοποίηση του τουρκικού στόλου, θέλουμε να πιστεύουμε πως έπαψαν να υπάρχουν και οι τελευταίες φωνές που υποστηρίζουν πως μπορούμε να εξημερώσουμε την Τουρκία μέσω του διαλόγου.
Εν κατακλείδι, τώρα είναι η ώρα να λογαριαστούμε επί τέλους με τους γείτονες. Τώρα, που ο Ελληνικός λαός και οι ένοπλες δυνάμεις του δεν αντέχουν άλλη ταπείνωση. Το 1974 και το 1996 είναι πρόσφατα στη συνείδηση και την ψυχή του λαού. Και σίγουρα αν σταθούμε δυναμικά θα τους φέρουμε όλους με το μέρος μας.
Επομένως, το σύνθημα που θα πρέπει να δοθεί από την Ηγεσία θα πρέπει να είναι όχι απλά «βυθίσατε το Χόρα» αλλά: « βυθίστε τους τη χώρα».